| Beste Do, Als ik maar (niet) word zoals hem, of haar! Over de belaste, en daarmee belastende, ouder. Dat is de volledige titel van deze nieuwsbrief. Het is verdrietig om te merken hoe we de last van onze ouders, en zij weer de last van hun ouders, met ons mee kunnen dragen.
Mooie familietradities moet je in stand houden, maar dit doorgeefsysteem van “familiepijn” zouden we toch graag willen stoppen. En dat kan ook. Daarover gaat dit artikel.
Vriendelijke groet, Hilda Lemaire | Artikel: Als ik maar (niet) zo word zoals hem of haar! |
Je leert als kind een wijze van leven kennen, waarvan je aanvankelijk niet beter weet dan dat het zo hoort en zo gaat. Totdat je groter wordt en buiten de familiekring rond gaat kijken en ervaren.
Op zulke nieuwe momenten kan je merken dat je een last van je eigen ouder ‘op de nek’ hebt genomen.
Hoe merk je dat?
Bij overleden ouders is het vaak dat je je best doet om voort te leven een op een manier zoals vader of moeder het graag gezien had: Als ik maar word zoals haar of hem!
Bij ouders die niet goed voor je konden zorgen, tracht je de pijn te vermijden en te voorkomen die je ooit zo verschrikkelijk hebt opgedaan: Als ik maar niet zo word zoals haar of hem! Natuurlijk krijgen we allemaal dingen mee in onze opvoeding. Hopelijk een hoop fijne mooie dingen, en vanzelfsprekend ook minder prettige ervaringen. Zo gaat dat. Maar het kan ook teveel worden, zoals bij Casper*.
“Bij ons thuis werd voortdurend gekibbeld door mijn ouders. Tenminste, ik vond het kibbelen en ontzettend stom als puber. Ik weet nog dat ik mijn eerste vriendinnetje mee naar huis nam. Zij vroeg naderhand hoe dat voor mij was, al die ruzies thuis. Ik keek haar stomverbaasd aan. Hoezo, ruzies.”
Casper is naar mij gekomen omdat hij op zijn werk te horen kreeg dat zijn onverschilligheid ervoor zorgt dat hij fouten maakt die niet nodig zijn. “Op mijn werk noemen ze het onverschillig. Ik denk gewoon ‘doe niet zo moeilijk, laat gaan en maak niet overal zo’n punt van’. Maar ja, ze vinden dat ik coaching moet krijgen, dus ….”
“Daar zit je dan” zeg ik. Casper zucht en ik knik hem vriendelijk toe. Ik vertel wat over mijn eigen ervaring toen ik ooit hulp zocht en hoe aanstellerig ik dat destijds van mezelf vond. Dingen van zo lang geleden al.
Het breekt het ijs en in ons tweede gesprek vertelde hij over dat vriendinnetje van toen. Daar had hij over nagedacht.
*Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. | Van terug trekken naar staan voor jezelf. |
“Ik deins terug als er harde woorden vallen. Op werk, thuis, in mijn vrijwillige bestuursfunctie. Ik loop soms zelfs letterlijk weg. Mensen weten niet wat ze aan me hebben. Zucht. En inmiddels weet ik het zelf ook niet meer.”
Casper laat zien hoe hij ongemerkt is belast en bezig was iets door te geven wat gewoonweg niet gezond is. Namelijk belangrijke zaken kleiner maken of niet zien dan ze zijn. Het was zijn manier om zich te kunnen redden temidden van die 'kibbelende of ruzie makende' ouders. Wegkijken, je niet druk maken, waait wel over. Zo hield hij het thuis wel vol en dat eerste vriendinnetje was gewoon niet goed wijs. Ach ja. En zo was hij dat blijven doen, naar anderen en naar zichzelf. Zijn werk op het spel zetten, zich afzonderen van zijn kinderen, en eigenlijk verongelijkt door het leven aan het gaan. Ongemerkt boos over toen.
Hij ziet het steeds beter en doorbreekt dit vanzelfsprekende patroon. Door zijn gedachten en gevoelens serieus te nemen, te kijken wat hij nodig heeft en daar zelf verantwoordelijkheid voor te nemen. Dat kan al heel simpel, zo blijkt:
“Ons volgende gesprek graag pas over vier weken, Hilda. Ik heb tijd nodig om het te laten bezinken en eens wat uit te proberen. Eens kijken wat ze er thuis aan merken” zegt hij met een grijns. Goed plan, Casper!
Als je belasting te groot wordt, je een vrij leven teveel in de weg gaat staan: doe er dan wat aan! Opdat je stopt met doorgeven van belasting, voor jezelf en voor alle generaties na jou. Ga praten, lezen, je verdiepen in jezelf. Neem jezelf serieus en schaam je NOOIT om hulp te vragen. Bij mij kan dat nog eventjes omdat ik dit jaar mijn praktijk afbouw in verband met pensionering. En anders kan ik je verwijzen naar een heel goede collega met wie ik samenwerk.
Ik wens je een prettige dag en straks goed weekend.
Vriendelijke groet, Hilda Lemaire PS Boekje SamenLeven blijft in de sale (€ 5,-), klik hier
Hilda Lemaire
06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com |
|
