Lieve lezer,
Kritiek op de vorm van een protest - in plaats van het onrecht waar de betogers tegen strijden - is de ultieme dooddoener van elk inhoudelijk gesprek. Zo ontkom je als organisatie altijd aan de inhoudelijke kritiek. Zo ook de afgelopen week, toen studenten, medewerkers en sympathisanten tweemaal de campus van de UvA bezetten om de UvA er toe aan te zetten om de banden met Israëlische universiteiten te verbreken, en duizenden de straat op gingen in support. De UvA, de politiek en veel media focusten zich bijna alleen op de vorm van de demonstraties, en totaal niet op de inhoud. Ik ga hier, als persoon die meerdere keren moest wegrennen voor politiehonden en volop bewapende ME’ers, graag even op in.
In veel van de inmiddels gepubliceerde artikelen over de demonstraties lees ik zinnen als 'Het begin van de demonstratie was vreedzaam, daarna sloeg de sfeer om'. Dit klinkt alsof de demonstranten zélf de oorzaak van deze sfeeromslag, of in de woorden van de UvA, van de “sfeer van intimidatie” waren. Dat is gewoonweg niet het geval.
Op maandag rond half negen ’s avonds kwam er een groep van ongeveer tien mannen het bezette terrein binnen op het Roeterseiland. Zij zwaaiden met brandende fakkels en Israëlische vlaggen en waren het duidelijk niet eens met de bezetting (die overigens onder andere door Joodse mensen werd georganiseerd). Ze gedroegen zich erg gewelddadig en de licht ontvlambare tenten dreigden in de brand te vliegen. De Volkskrant heeft een uitgebreide analyse van deze situatie gemaakt en geconcludeerd dat er geen sprake was van antisemitische uitingen tijdens het gehele protest én dat de groep indringers duidelijk begon met de agressies. Wie de mannen waren, zegt de politie nog niet te weten.
Maar Elsevier Magazine weet dat wel: in een interview met twee van de mannen gaven zij aan te zijn gekomen met het doel om “bewust onrust te veroorzaken”, met als gevolg dat de sfeer om zou slaan, en de demonstratie ontruimd zou worden.
En ontruimd werd er zeker. Rond drie uur ‘s nachts begon de politie eerst de supportdemonstratie aan de overkant van het water, waar ik stond, te ontruimen. Het devies hiervoor leek: zo veel mogelijk angst creëren in een zo kort mogelijke tijd. Dit werd gedaan met de inzet van meerdere politiehonden en rijen aan ME’ers die, ik herhaal het nog maar eens even, een vreedzame supportdemonstratie die tegen een genocide demonstreren op de openbare weg, zo snel mogelijk uit de weg wilde helpen.
Direct daarna gingen andere groepen ME’ers aan de slag bij het kamp. Een shovel reed in op de barricade terwijl er nog mensen op stonden. De politie sloeg wild om zich heen en schopte mensen die op de grond lagen. Alles om zogenaamd ‘veiligheid’ te creëren. Dit is ook allemaal gefilmd. Uiteindelijk zijn er meer dan 150 mensen gearresteerd en nog veel meer zijn gewond geraakt.
Bij de bezetting en demonstraties die hier in de dagen erop volgden, sloeg de sfeer ook geen enkele keer om door de demonstranten zelf. Zij willen simpelweg gehoord en serieus genomen worden door een universiteit die doet alsof ze voor de dialoog gaan, terwijl het besluit tot een nieuwe gewelddadige ontruiming al was gemaakt. De echte sfeerboosdoeners waren keer op keer ME’ers in volledige rel-uitrusting, die bovenhands sloegen, schopten, pepperspray vol in gezichten spoten, met versterkte busjes inreden op demonstranten en politiehonden bij zich hadden.
Het buitenproportionele geweld* dat is gepleegd door de politie en dat wordt goedgepraat door de UvA onder het mom van ‘veiligheid voor de studenten’ onttrekt zich aan iedere vorm van het faciliteren van het demonstratierecht dat wij hier in Nederland in principe kennen. Door zich te verschuilen achter de zelf opgestelde spelregels rondom protesten zorgt de UvA er ook nog eens voor dat ze zich onttrekken aan het eigenlijke debat. Hoe kan een universiteit die in bijna elk curriculum aandacht besteedt aan dekolonisatie en de kritische blik van haar studenten, zich hier in de praktijk, wanneer het over hun eigen rol gaat, aan onttrekken?
Met opstandige groet,
Juul Kruse
Chef Essay en Opinie
* Zie voor een goed overzicht van het verloop van het eerste protest dit filmpje van Leftlaser. Let op: de beelden zijn schokkend, en laten heftig geweld zien. Voor een verdere inkijk van het extreme politiegeweld op 8 mei in Amsterdam, kun je deze video bekijken.
|
|
| Essay: Perfect Days – over ritme en ontwakende schoonheid |
| Tekst: Daria Rizvic | Beeld: Sterre Kranenburg | Leestijd: 4 minuten |
|
| Er zijn films die niet uit zijn op spanning, maar verborgen herinneringen en gesprekken ontsluiten door het leven zelf te verbeelden. Dagen nadien blijven de beelden nazinderen alsof ze een deel van je eigen leven zijn geworden. Perfect Days is zo'n film. |
|
| Steun Hard//hoofd en verzamel kunst. |
|
Hard//hoofd biedt ruimte aan nieuwe stemmen. Op Hard//hoofd vinden zij een plek voor experiment, vertrouwen en kwetsbaarheid. Een plek om elkaar te steunen en zich open te stellen binnen de veilige ruimte van ons medium. In deze tijd is zo'n vrije ruimte harder nodig dan ooit.
Om deze ruimte te behouden is ook jouw steun essentieel. We maken Hard//hoofd samen met alle mensen die het belangrijk vinden dat een vrije ruimte voor experiment en ontplooiing bestaat. Zet je wanhoop om in daadkracht en sluit je aan! |
|
|
Onze kunstverzamelaars zorgen dat wij onze makers een vrije ruimte kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvangen zij gesigneerde kunstwerken van talentvolle kunstenaars. Eerdere kunstwerken waren van Jan Hoek, Nastia Cistakova, Raquel van Haver en Fenna Schilling.
Doe ook mee en steun nieuwe stemmen. Zeker in deze tijd. |
|
| Word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier |
|
Hard//hoofd is het literaire magazine met de meeste abonnees! Ontdek, net als 1.800 anderen, ook de stemmen die de toekomst van het literaire veld gaan bepalen.
Schrijf je nu in als abonnee voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste magazine.
Op dit moment is het helaas niet mogelijk om losse of oude nummers na te bestellen. |
|
|
|
