De eerste Indonesische roman met een KNIL-soldaat als hoofdpersoon zoekt de grijstinten op. Beste literatuurliefhebber,
Voor zijn reeks over de Revisor-zelfportretten, ging Thomas Heerma van Voss onlangs op bezoek bij Jan Siebelink. Nog voor hij zijn jas had uitgetrokken, typeerde Siebelink het bezoek als ‘zeer welkome afleiding’ van zijn dagelijkse gang van zaken. Vorig jaar overleed zijn vrouw Gerda, met wie hij 59 jaar samen was.
Thomas sprak de schrijver over het begin van zijn literaire loopbaan (‘Ik heb het nooit erg gevonden dat collega-schrijvers in die tijd een beetje vreemd naar me keken’), zijn grote doorbraak met Knielen op een bed violen (‘Ik had me heel erg ingeleefd in mijn vader, ik was bekaf, kon amper nog ademhalen’) en over zijn recente verlies (‘Nu ik weer alleen ben, moet ik weer een beetje opnieuw leren leven’). Het leverde een mooi en ontroerend gesprek op, al even mooi en ontroerend opgetekend door Thomas in een stuk voor het LiteratuurLab.
Ook in deze nieuwsbrief: het verschil tussen een schrijver (Hermans) en een opschrijver (Mulisch) volgens Nel Noordzij, ruiken aan een honderd jaar oude reisbroek, een Indonesische schrijver over de grijstinten van de Onafhankelijkheidsoorlog, de favoriete en wellicht ook meest duistere illustraties van Thé Tjong-Khing, en scroll naar beneden om je literaire kennis te testen met een raadportret van een strijdvaardige en in haar tijd vooruitstrevende jeudboekenauteur.
Dan sluit ik graag af met de woorden die Jan Siebelink Thomas meegaf bij het afscheid: ‘Jij bent nog jong. Geniet ervan.’
Jennie Barbier
Redactie LiteratuurLab |
|
| ‘Ik maakte een serieuzere tekening, ik was ook best een serieuze jongeman’ |
|
| ‘Ik kijk weleens met verwondering terug naar hoe dingen zijn gegaan. En ik ben dan heel blij met het leven dat ik geleid heb. Dat wij hier samen geleid hebben. Nu ik weer alleen ben, moet ik alleen weer een beetje opnieuw leren leven. En dat is wat ik dag in dag uit aan het doen ben.’ Lees het interview van Thomas Heerma van Voss met Jan Siebelink. |
|
| ‘Ik wilde per se de Indonesische revolutie van een andere kant belichten’ |
|
| In 1981 schreef Y. B. Mangunwijaya de eerste roman in de Indonesische literatuur met een KNIL-soldaat als hoofdpersoon. Met Het boek van de wevervogel doorbrak hij de zwart-witbeelden over de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog. Maar in Indonesië werd het werk als ‘onpatriottisch’ gezien, en in Nederland verwierf het nauwelijks bekendheid. |
|
| Belcampo onderhield een warme band met zijn reisbroek, en ik snap waarom |
|
| Belcampo’s korte broek, verbleekt en vol verstellingen, vertelt het verhaal van zijn zwerftocht door Europa in 1933. Roman Helinski mocht de duidelijk veelgedragen broek in het Literatuurmuseum besnuffelen. ‘Eerst ruik ik niets, dan snuif ik de geur beter op. Muffig natuurlijk, de broek is bijna honderd jaar oud.’ |
|
| ‘Bij Hermans houdt het vrouwelijke op onnozel, mysterieus of vijandig te zijn’ |
|
| Voor Femke Brockhus vormt W.F. Hermans een grote inspiratiebron. Die bewondering blijkt ze te delen met Nel Noordzij, ontdekt ze in het museum. Hermans, zo schreef Noordzij in 1961, slaagt erin om geloofwaardige vrouwelijke personages op te voeren – in tegenstelling tot mannelijke auteurs als Mulisch en Claus. |
|
| ‘We hoeven, geloof ik, niet erg bang te zijn voor elkaar’ |
|
| De relatie tussen dichter en redacteur beweegt zich op een dunne lijn waar vriendschap en artistieke waardering niet altijd samengaan. In de correspondentie tussen dichter Jacques Hamelink en uitgever Geert van Oorschot leest Philip Huff hoe deze spanningen zich kunnen ontvouwen. |
|
| Thé Tjong-Khings favoriete werk: zijn illustraties bij de Griekse mythen |
|
| Het illustreren van de Griekse mythen vond Thé Tjong-Khing ‘een feest’. ‘Vanwege de kleur, het duister, de mallotige karakters. Er gebeuren zoveel gekke dingen, daar kan geen ander verhaal tegenop.’ Het was wel een uitdaging om de soms gruwelijke scènes acceptabel te maken voor kinderen. Wie de voorschetsen bekijkt, ontdekt hoezeer Thé met sommige tekeningen heeft geworsteld. |
|
| Vier de literatuur tijdens deze muzikale en literaire middag! |
|
| Zaterdag 25 januari worden de Haagse Literatuurprijzen uitgereikt! Op deze feestelijke middag wordt de literatuur gevierd met muzikale en gesproken lofredes door o.a. Manon Uphoff, Alfred Schaffer, Gijs Scholten van Aschat en cellisten Sebastiaan van Eck en Judith Jamin. De uitreiking wordt georganiseerd door het Literatuurmuseum in samenwerking met Internationaal Literatuurfestival Writers Unlimited. Wees erbij! |
|
| Test je literaire kennis: ken jij deze schrijver? |
|
| Op dit portret uit 1952 is een auteur te zien die op 26 januari precies honderd jaar geleden geboren werd. Progressief en geëngageerd was ze, in de wereld van de naoorlogse jeugdliteratuur deinsde ze er niet voor terug tegen heilige huisjes te trappen. Ze was een van de eersten die in kinderboeken schreef over verliefdheid, discriminatie en zelfdoding onder jongeren. En dat altijd in een directe taal. |
|
| Maak meer prachtige verhalen mogelijk! |
|
| Literatuur ontroert, vermaakt en geeft hoop. Geloof je net als wij in de kracht van literatuur? Steun dan het museum zodat wij grote en kleine verhalen over de literatuur kunnen blijven brengen op literatuurmuseum.nl/literatuurlab. Het museum steunen kan al door eenmalig een klein bedrag te doneren. |
|
| Verder dwalen? Deze artikelen verschenen eerder online |
|
Cornélie Noordwal: een van de meest gelezen schrijfsters van haar tijd
‘Over vijf en twintig jaar zal ik wel geheel vergeten zijn, er komen zooveel jongeren met belangrijke werken,’ schreef Cornélie Noordwal in 1925. Ze had gelijk en ongelijk, meent Alma Mathijsen. Dodenmaskers in het museum: Hebben schrijvers een andere relatie met de dood?
Ooit was het voor beroemde schrijvers en wetenschappers in de mode om na de dood een gipsen afdruk van het gezicht te laten maken. Anne van den Dool kijkt met enig ongemak naar haar overleden collega’s. Mance Post kon zich goed verplaatsen in het niet-logische denken van een kind
100 jaar geleden werd illustrator Mance Post geboren. In Ik woonde in een leunstoel tekende ze herinneringen aan haar vroege jeugd, toen ze leed aan chronische bronchitis. Het is het verhaal van iemand die door een klein en begrensd leven leerde om heel gedetailleerd en fantasierijk te kijken, schrijft Bregje Hofstede. |
|
Lees meer artikelen en bezoek online exposities op het
LiteratuurLab
|
|
|
|
͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏
