Politici zijn meesters in het laten uitschijnen dat er van alles gaande is, terwijl er in realiteit niets gebeurt (zie onderwerp 7). Commissievoorzitter Ursula von der Leyen vergeleek haar ‘Green Deal’ woensdag met een ‘Mens op de Maan’-moment voor de EU. Dat mensen naar de maan sturen voor een flinke CO2-uitstoot zorgt, was voor het gemak even bijzaak. Vraag blijft of die ‘Green Deal’ meer zal worden dan een PR-oefening?
Het kostenplaatje - 1.000 tot 2.600 miljard euro - is kolossaal, maar niets doen is waarschijnlijk nog duurder. Indien de oorzaak van de klimaatwijziging onze afhankelijkheid van kolen is, moeten dus duidelijke keuzes worden gemaakt. Dat betekent dat de EC voor het eerst frontaal tegen de industrie in moet gaan.
Vraag is ook in welke mate de Europese industrie bereid is deze weg in te slaan: dure maatregelen zullen in de beginfase de export minder concurrentieel maken en bijkomende investeringen vergen. Een Duitse radiozender berekende woensdag hoeveel windturbines nodig zijn om een staalfabriek in het Ruhrgebied draaiende te houden: 3.500. De conclusie was duidelijk: het is gewoon onmogelijk om van kolencentrales af te stappen indien men de staalproductie op peil wil houden. De voorzitter van het Bundesverband der Deutschen Industrie (BDI), liet in een reactie weinig heel van de ‘Green Deal’ van de EC. Volgens hem zijn de klimaatplannen nefast voor investeringen op langere termijn. Voor de Duitse auto-industrie (800.000 jobs, 14% van het bbp) betekenen ze zelfs het einde van de brandstofmotor.
Verder is het onduidelijk of deze investeringen daadwerkelijk de economische groei zullen aanzwengelen of de vele miljarden opnieuw in de zakken zullen terechtkomen van enkele slimme zakenlui die politici ervan kunnen overtuigen dat hun diensten essentieel zijn om CO2-neutraal te worden tegen 2050.
|