Lieve lezer,
Ik rook mijn laatste sigaret voor ik weer stop en kijk toe hoe een meerkoet in de gracht speelt met iets lichtbruins. Ik kan niet goed zien wat het is. Het lijkt op een stukje van een soepstengel, of zoân âCheeze Dipperâ die dat sneue joch op de basisschool altijd mee kreeg. De koet gooit het omhoog, duikt ermee onder water. Zijn gedartel maakt rimpels in het water die zich tientallen meters uitstrekken: plezier dat zich mettertijd over de hele wereld zal verspreiden.
Ik denk aan de enige rimpelingen die ik zelf maak: de rimpels op mijn voorhoofd, als gevolg van mijn oeverloze gepeins. Als ik nou net zulke rimpelingen in de lucht maakte, dan zouden mijn gedachten en die van de meerkoet elkaar in deze volgorde tegenkomen:
Een vraag in mijn inbox. Of ik even een foto kon maken van een machtiging. Die machtiging ligt al anderhalve maand op mijn bureau, keurig ondertekend.
Breek, motherfucker. Ik heb trek.
Andere mail: weet iemand van wie deze kat is die bijna verdronk in de gracht achter ons pand? (Drie hartverscheurende fotoâs dwingen me tot tranen.) Maar ik herkende het diertje niet, dus waarom markeerde ik die mail na het openen dan als âongelezenâ? Omdat het niet beleefd is zomaar over het leed van andere wezens heen te stappen, natuurlijk. Als een doorweekte kat zijn mensje kwijt is, kan ik daar heus nog wel een aantal keer aan herinnerd worden.
Is dit wel eetbaar? O wee als dit niet eetbaar is.
Ik moest vorige week 32 euro betalen in een café maar de barman toetste per ongeluk 3,20 in. Ik zag het vanmiddag pas tussen mijn afschriften. Ben ik een slecht mens als ik er niets van zeg? Het geld kan ik missen, maar de energie die het me zou kosten daarachteraan te gaan... Onder de veertig euro stuur ik ook nooit Tikkies. Alsjeblieft zeg.
Waar is dat onding nou? O, op mijn rug. Hier jij.
Tijdens corona kocht ik een theepotje van de Pels, om ze te steunen, maar dat heb ik nooit opgehaald. Ik kreeg zelfs een smsâje dat ze het langs konden komen brengen, maar dat leek me een beetje de omgekeerde wereld dus ik negeerde de sms. Mag ik het nog opeisen of is dat inmiddels een onversneden dick move? Ik heb ook ooit een fotograaf honderden euroâs betaald om een foto uit te mogen kiezen maar dat heb ik nooit gedaan.
Wanneer komt het punt dat ik dit opgeef?
Wanneer komt het punt dat ik dit opgeef?
Ik druk mijn peuk uit en ga naar binnen. Op datzelfde moment geeft de meerkoet zijn inspanningen op en zet het op een zwemmen, onderwijl woeste kreten uitslaand. Mensen en koeten hebben de evolutionaire banden allang verbroken, maar dit delen ze nog met elkaar: het vermogen tot ontroostbare woede-uitbarstingen om niets. Zijn lunch drijft weg op de concentrische bewijzen van zijn bedrijvigheid. Vlak voordat ik de deur sluit, zie ik waar het dier zo mee in de weer was: een sigarettenpeuk.
Met driftige vloek,
Marte Hoogenboom
Chef Magazine
