| Lieve lezer,
Ik heb vaak gesprekken met vreemden. Maar er is één ontmoeting die ik nooit zal vergeten. Ik zat te wachten in de foyer van het theater waar ik vaak kom. Ik las een boek, toen er een jongeman naast me kwam zitten. Hij vroeg naar wat ik zat te lezen, naar het werk dat ik deed, waarom ik in mijn eentje naar het theater ging. Hij was iemand die zoveel vragen had dat duidelijk was dat hij er iets mee wilde verbergen. Toen ik hem daarop wees vertelde hij dat hij in een roerige periode zat. Hij benadrukte dat hij er niet over wilde praten. Alleen dat zijn geliefde hem op straat had gezet en dat hij nu elke avond naar het theater ging of de dansvloer opzocht, gewoon om alles even te vergeten.
We liepen de zaal in en ik voelde op een of andere manier dat ik het contact moest verbreken. Nadat we opgestaan waren leek er iets veranderd. Ik ging ergens anders zitten, een paar rijen hoger. We spraken elkaar die avond niet meer.
Een maand later kreeg ik een mailtje van hetzelfde theater. De kassamedewerker schreef dat er een pakket voor me was binnengekomen. Ik had geen idee wie mij zou willen bereiken en mijn adres of telefoonnummer niet had. Met de vriendin waarmee ik die dag op stap was, ging ik het pakket ophalen. We maakten het samen open in de gang van het theater en vonden gedragen T-shirts, bord en bestek, schilderspullen, zelfgeschreven gedichten, kaartjes, foto’s. Alles zat gewikkeld in een zwartfluwelen cape. Mijn vriendin en ik probeerden een afzender te bedenken, dachten dat het een speurtocht was of een grap van een televisieprogramma. Toen vonden we aan het deksel een brief. | 
