Na een overwinning in New Hampshire en een ex-aequo in Iowa (waar hij meer stemmen maar minder kiesmannen achter zich kreeg dan Pete Buttigieg), heeft senator Bernie Sanders zaterdag met groot gemak de democratische voorverkiezingen in de staat Nevada gewonnen. Omdat de rest van het democratische deelnemersveld versnipperd achterblijft en geen van de deelnemers aanstalten maakt om af te haken, lijkt Sanders op weg naar de overwinning. Iedereen heeft het over Super Tuesday op 3 maart, wanneer 14 staten naar de stembus trekken, maar als Sanders zaterdag in South Carolina wint, heeft hij overwinningen in het noorden, het zuiden, het midden en het oosten van de VS achter zijn naam staan. Wie gaat hem dan nog stoppen? Bij het democratische establishment wordt ondertussen een lichte vorm van paniek voelbaar. Het doembeeld van een tweede ambtstermijn voor Trump duikt op, want velen achten Sanders vanwege zijn naar Amerikaanse normen 'extreme' standpunten 'unelectable'. Sanders is een zelfverklaarde democratisch-socialist, maar velen zien in hem eerder een Marxist. Onlangs nog doken archiefbeelden op waarin Sanders het lof van de Sovjet-Unie zingt. Hij beschikt ondertussen wel over een brede, multiculturele, zeer geëngageerde en enthousiaste basis, die zich vanaf nu niet meer opzij zal laten zetten. Uiteindelijk lijkt dit alles een déj́à vu van wat zich in 2016 bij de Republikeinen afspeelde. Ook toen dacht het Republikeinse establishment dat Trump ‘unelectable’ was en vroeg het zich af op welke manier hij nog van de nominatie kon worden gehouden. Maar op geen enkel moment gingen de andere kandidaten aan tafel gingen zitten om een plan te smeden dat Trumps momentum moest afstoppen. Zelfs al hadden ze dat gedaan, dan nog is de kans klein dat zulk plan ook gewerkt zou hebben. De Democratische Partij (DNC) en Amerikaanse media als CNN en MSNBC claimen graag het etiket ‘progressief’, maar buigen wanneer puntje bij paaltje komt steeds opnieuw voor het democratische establishment. Dat gebeurt ook nu weer, want daar wil men van Bernie Sanders niets weten. Net als in 2016 gebeurt in de VS opnieuw iets dat niet past in het mentale model van Amerika en vooral niet in het mentale model van het bekrompen perskorps. Net als in 2016 is de vraag die zich daarbij opwerpt ‘Wat gebeurt er in het leven van mijn medemensen dat ze bereid zijn te stemmen voor iets wat ik moeilijk kan begrijpen?’ Maar die vraag wordt - net als in 2016 - zelden gesteld. |