En na braaf de hele winter kiwi’s te eten, baantjes te trekken en handen te wassen stond vorige week ook nog eens een ongewenste gast voor mijn deur. Lieve lezers,
Geen maand kan mij zo naar de lente laten snakken als Februari - een maand die voelt als een grijze massa, met haar dagen zo traag als stroop. En na braaf de hele winter kiwi’s te eten, baantjes te trekken en handen te wassen stond vorige week - als klap op de vuurpijl - ook nog eens een ongewenste gast voor mijn deur: De Griep. Zonder te vragen of het uit kwam liet hij zichzelf handenwringend binnen. Jammer genoeg bleef hij ook gelijk de hele week bivakkeren. De dagen vulden zich met paracetamol en gemberthee en vooral: Het Grote Vervelen. Ik hoor wel eens dat sommigen vervelen een luxe vinden - die hebben zich denk ik te lang niet verveeld.
Uit totale verveling besloot ik door wat oude kinderboeken te bladeren. Een van mijn vroegere lievelingsboeken was Bij Uil Thuis. Dat boek gaat over Uil, die heel wat meemaakt op de avonden dat hij alleen thuis is. Zo gaat hij bijvoorbeeld tranenthee zetten, waarvoor hij een avond lang aan allerlei zeer verdrietige dingen moet denken; potloodjes die te klein zijn om vast te houden, boeken die niemand kan lezen omdat de bladzijden zijn uitgescheurd - dat soort zaken.
In het verhaal van De gast zit Uil erwtensoep te eten als er onverwacht iemand op zijn deur klopt. Wanneer hij de deur opendoet, staat er niemand. Buiten waait alleen een ijskoude wind. Verbaasd doet Uil de deur weer dicht. Er wordt opnieuw geklopt. Uil bedenkt zich dat het die oude Winter moet zijn, die het koud heeft en eenzaam is op deze avond. Dus doet hij de deur open, en laat de winter binnen zodat die even kan opwarmen. De winter raast door het huis, blaast het haardvuur uit, en bevriest de erwtensoep tot een harde groene klont. Geschrokken roept Uil; “Winter! Je bent toch mijn gast? Dat mag je niet doen!” Met een luid kabaal vertrekt de winter weer en trekt de deur met een klap achter zich dicht. Binnen ligt overal sneeuw. Uil gaat weer op zijn stoel zitten, en wacht totdat het haardvuur de soep weer zacht maakt, waarna hij hem rustig opeet, terwijl de smeltende sneeuw naast hem van de schouw afdrupt.
Nog even geduld. De groene klont zal weer ontdooien. Het wordt weer lente.
Met groet,
Laura Korvinus
redacteur Non-fictie |
|
| Essay: Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan |
| Tekst: Jihane Chaara | Beeld: Saïda Ragas | Leestijd: 6 tot 9 minuten |
|
| In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet., |
|
| Fictie & Poëzie: Schieten op de maan |
| Tekst: Julien Staartjes | Beeld: Jort van Meeteren | Leestijd: 6 tot 9 minuten |
|
| 'I shot the moon, and I’ ll do it again if I have to. ' Julien Staartjes vindt het moeilijk te bevatten hoe de wereld letterlijk in brand staat, maar er toch vooral ogen zijn gericht op wie de grootste raket kan bouwen. Daar kan geen fictie tegenop, maar je moet het toch proberen. |
|
Steun de makers van de toekomst, al meer dan 1.700 kunstverzamelaars gingen je voor!
Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers, waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. In deze tijd is zo’n vrije ruimte harder nodig dan ooit.
Als kunstverzamelaar zorg je ervoor dat wij onze makers een podium kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvang je eens of tweemaal per jaar gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars.
|
|
|
|
͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏
