Lieve lezer,
Na een hele week doomscrollen en ruziemaken met vrienden over hun insta-stories ben ik naar Parijs afgereisd om voor even de oorlog in het Heilige Land te vergeten. Terwijl vannacht de drum and bass muziek mijn oren doet suizen en mijn knieën en schouders doet schokken, blijf ik echter denken aan al die feestende mensen die zijn neergemaaid en gaan de bombardementen op Gaza onverminderd door.
Toen deze week de focus van de media-aandacht verschoof van de bloedbaden in de kibboetsen rond Gaza naar de ongekende schaal van Israëls wraak, bleven bepaalde leiders van Europese landen hangen bij die eerste gruwel. Zo zei de Franse president Macron gisteren nog dat Frankrijk zich zonder fout solidair met Israël verklaart en Israël steunt in haar rechtvaardige strijd tegen terrorisme. Hij repte geen woord over Israëls apartheidsregime of de opsluiting van twee miljoen Palestijnen op de Gazastrook. Op moment van Macron’s spreken werden in Gaza al woonwijken gebombardeerd en honderdduizenden mensen verdreven uit hun huis. Solidariteit met Palestina was nergens te vinden.
Op verschillende manieren is deze week historisch. In het Heilig Land is het geweld van ongekende intensiteit: Israël heeft nooit zo veel burgerdoden gekend, Gaza maakt zich op voor een nieuwe Nakba (de gewelddadige verdrijving van zo’n 750 000 Palestijnen in 1948), en de Israëlische, veelal religieuze settlers in de bezette Westelijke Jordaanoever worden actief bewapend. In Europa, op haar beurt, krijgt het geweld in en rond Gaza een ander, uiterst gevaarlijk jasje: Frankrijk schakelt, net als Duitsland, aanklachten tegen het aanhoudende Israëlische geweld gelijk met steun voor Hamas. Frankrijk verbiedt elke pro-Palestijnse demonstratie, verbant Palestijnse vlaggen, annuleert optredens van Palestijnse artiesten. Op die manier worden Palestijnse stemmen nog meer weggemoffeld, wordt het Israëlische disproportionele geweld oogluikend goedgekeurd, en heeft Europa straks geen strobreed in de weggelegd voor de nieuwe genocide die zich dreigt te voltrekken.
Maar ondanks Macron’s verbod op steunbetuigingen aan Palestina en op het veroordelen van Israëlisch geweld, blijven mensen hier in Parijs straat op gaan. Iedereen die komt opdagen riskeert repressie op verschillende manieren, maar blijft toch komen – en zo ook mijn vrienden, vandaag weer. Dus ondanks de pijnlijke knieën, de stijve schouders en de suizende oren van vannacht trekken we samen naar Place de la Republique – want geweld moet blijven worden aangekaart – door wie en tegen wie dan ook.
Een groet uit Parijs,
Lies Defever
redacteur | 
