Beste lezer,

Een kerkelijke steen in de vijver. Die heeft iedere kerk, stroming of beweging nodig om stilstaand water te voorkomen. Maar dan moet iemand het wel aandurven om zo’n steen te gooien. Dr. G. A. van den Brink trok de afgelopen jaren de stoute schoenen aan. Maar als luis in de reformatorische pels gaan van we van hem niet meer horen. Wie vervult de ontstane vacature?

Het getuigt van karakter wanneer je, met het oog op de kudde, als herder een luis in de pels durft te zijn. De evangelische beweging kende lange tijd ook zo’n stoere herder: Otto de Bruijne. In een tijd dat men lovend over de groeiende evangelische kerken sprak, gooide de invloedrijke spreker een steen in de vijver. Hij wees op de achterdeur van evangelische gemeenten. “Gelovigen kwamen vanwege de lokkende vrijheid binnen, maar stuitten vroeg of laat op allerlei ongeschreven gedragscodes waar je op afgerekend kunt worden. Wie niet voldoet aan de eerst zo bevrijdend lijkende ‘eisen’, krijgt een stempel opgedrukt of ontwikkelt schuldgevoelens”, zei De Bruijne. In zijn boek ‘Ooit evangelisch’ lees je meer over die ‘achterdeur’. Van den Brink en De Bruijne: twee luizen in de pels. De één is ‘refo’, de ander ‘evo’.

Groet,

Jeffrey Schipper
Hoofdredacteur Cvandaag

PS: lees mijn volledige commentaar via onderstaande knop