| Lieve lezer,
Verrukt las ik laatst dat octopussen uit frustratie regelmatig zeebodemgrut naar elkaar smijten. Vrouwtjes bijvoorbeeld, die (terecht) slib werpen naar mannetjes die zich aan hen opdringen. Door hun woede zijn die worpen bovendien ook extra krachtig. Die emotie geeft namelijk – vind ik zelf ook – een heerlijke energie.
Een van mijn favoriete herinneringen is de keer dat mijn moeder een sinaasappel tegen de voorraadkast gooide. Ze kwam uit een lastig telefoongesprek met haar vader (boos zijn op je ouders is van iedere leeftijd) en had alleen dit onschuldige stuk fruit voor handen. Vol verwondering observeerde ik hoe de sinaasappel door de lucht vloog en met een doffe klap uiteenspatte op de witte deur. Ik ben vredelievend opgevoed, maar genoot toen stiekem al enorm van het voelen en aanschouwen van woede. Boosheid is levenslust, en kan uiteindelijk fijn opluchten.
Nu ben ik uiteraard geen voorstander van geweld, en bovendien beschaafd genoeg om conflicten op te willen lossen middels een goed gesprek. Maar omdat je daar soms zo verslagen, teleurgesteld of nóg gefrustreerder vanaf komt, kan het naar mijn idee geen kwaad om soms even lekker ergens mee te gooien. Wel lijkt het me – zeker met betrekking tot de huidige stand van zaken rondom de aarde – een goed idee om voedselverspilling tegen te gaan. Doe dus zoals een octopus (of mijn moeder), en vul een oude sok met wat zanderige jongleerballetjes. Of ach vooruit, dan toch die laatst overgebleven, ietwat verschrompelde sinaasappel. Ga vervolgens het bos in en góói. Het liefst met een flinke brul.
Liefs,
Aisha Mansaray
Redacteur | 
