Lieve lezer,
Hoe leg je aan onbekenden uit waarom iets heel belangrijk voor je is? Dat is een van de dingen die ik lastig vind aan schrijver zijn. Natuurlijk kun je voor schrijverschap alles invullen: postzegels, parkieten, zangles. Maar als iemand me vraagt wat ik doe en wie ik ben, dan kan ik in alle eerlijkheid alleen maar zeggen: ‘Ik ben schrijver.’ ‘Oh, leuk,’ zegt die ander dan. ‘Waar schrijf je over?’ Of: ‘Voor jezelf, of publiceer je ook wel eens wat?’ Begrijp me niet verkeerd, ik snap die vragen wel, maar ik vind ze ook verschrikkelijk. Ik schrijf omdat ik schrijver ben, ik ben schrijver omdat ik schrijf. Nee, dat verheldert helemaal niks, het is gewoon zo. I’m a rebel without a cause, je suis realiste, je demande l’impossible.
Gelukkig heb ik een antwoord gevonden dat minder hoogvliegend, pretentieus en onbegrijpelijk is: Hard//hoofd. ‘Ik schrijf voor Hard//hoofd,’ is een helder antwoord, ‘een journalistiek-literair tijdschrift waar allesmogelijk is,’ luidt mijn vervolg. ‘Een plek waar ik als schrijver de ruimte krijg en waar ik mensen vind die net als ik samen iets moois willen maken.’ Daar hoor ik bij, dat wil ik doen.
Dat wij iets moois willen maken is niet genoeg, jullie, onze lezers, zijn nog veel harder nodig. Het doet niets af aan radicaal schrijverschap als je onderkent dat de lezer je hoogste baas is. Voor jullie doen we dit. Jullie horen er ook bij. Straks hopelijk als kunstverzamelaar: voor een kleine bijdrage sturen we de mooie dingen die we maken naar je op. Zo kunnen we dit blijven doen, voor de kunst, voor de vrijheid en voor de literatuur. Wat is er belangrijker dan dat?
|
|
