Lieve lezer, Op de laatste nacht van de Non-stopweek lag ik in bed met plafonddienst. (De eerste keer dat ik die term hoorde was in een sms’je na afloop van een after na een oud & nieuwfeest jaren geleden. Ook zo’n non-stopgebeuren trouwens, waar we het tijdens de themaweek niet eens over gehad hebben – maar ja, we zijn dat andere online platform voor jonge schrijvers niet.) Op zo’n ongewenst wakkere nacht komen alle gedachten boven die je overdag probeert te verdringen. Het begint met de op dat moment urgentste to do’s van het lijstje dat een kamer verderop op tafel ligt, en komt via een mislukte poging alle staten van de VS te bedenken, terecht bij angstbeelden van het genre: ‘ik kan eigenlijk niks’, ‘heb ik eigenlijk wel échte vrienden?’ en ‘waarom timmert iedereen zo stevig aan de weg des levens behalve ik?’. Misschien zijn zulke uren van wakkere frustratie een teken aan de wand, om wat minder non-stop te leven bijvoorbeeld. Om te leren van mijn Hard//hoofdcollega’s, of me door hen te laten troosten. Ik doe ademhalings- en ontspanningsoefeningen. Maar de gedachten blijken hardnekkig. Ik denk aan het boek Rage becomes her van Soraya Chemaly, waarover Herien Wensink zo mooi schreef in De Volkskrant. Over hoe vrouwen tegenwoordig eindelijk (mondjesmaat) hun woede mogen tonen, na eeuwenlange ingehouden boosheid, frustratie of ‘hysterie’ die in werkelijkheid razernij was maar in die hoedanigheid niet geaccepteerd werd. Tegelijkertijd moet ik denken aan de sullige poging van SIRE om mensen juist aardiger tegen elkaar te laten doen, middels de onnozele hashtag DOESLIEF: cru genoeg een boodschap die de ander opnieuw afkat, terechtwijst. Vecht je als vrouw voor de democratisering van woede, word je door twaalf mannen (naast slechts drie vrouwen) teruggefloten. Uiteindelijk val ik toch in slaap. Om een paar uur later te vernemen dat een man een tram is ingestapt om drie mensen dood te schieten. Op Facebook ‘markeren mensen zichzelf als veilig’. Ik zou het liefst weer terug naar bed gaan maar hou me vast aan jullie, lieve lezers. Jullie verdienen hoop, bezinning, of ten minste afleiding. Vind dat bij Hard/hoofd. Een groet, Ruby Sanders Chef tekst |
|
| Poëzie: Een visdraad die op spanning staat |
|
Simone Zwitserloot schreef twee gedichten: een over wat er gebeurt bij het minste of geringste stootje, en ook een voor Mark Rutte. |
|
Non-stopreportage: Doorlopende voorstelling |
|
Ferry Wieringa nam ons in de non-stopweek mee naar de tijd van seksbioscoopjes en leidt ons rond in warme verscholen pijpenlades. |
|
Audio: Draaiende motor, dode kat |
|
Speciaal voor de non-stopweek en op de Internationale Dag van de Slaap gaf Jozien Wijkhuijs een inkijkje in een slapeloze nacht. |
|
|
Essay: Met stuitbaar enthousiasme |
|
Mathijs Hoogenboom vraagt zich af waarom we steeds aan nieuwe dingen beginnen, zonder oude af te maken, en hoe we onze goede voornemens kunnen volhouden. |
|
Hoe zou het leven eruitzien als we wisten dat het niet eindig zou zijn? Jihane Chaara onderzoekt het aan de hand van de serie The Good Place. |
|
We reduceren onze ambitie steeds meer tot een opgeruimde kamer. Is dat waar we willen eindigen, vraagt Ruby Sanders? |
|
|
| | "Bram Dirven keek maandag met bewondering naar de toewijding en de zorgvuldigheid van de politie en andere hulpdiensten in zijn thuisstad Utrecht." Illustratie: Bram Dirven |
|
| Deze officiële Non-stopplaylist is er een om op repeat te zetten! Illustratie: Rueben Millenaar |
|
| "Als de zelfwoonplicht wordt ingevoerd, mag iedereen die in Amsterdam een huis koopt er voortaan zelf gaan wonen ook." Illustratie: Jente Hoogeveen |
|
Copyright © 2019 Hard//hoofd, All rights reserved. Je ontvangt deze email omdat je je hebt ingeschreven op hardhoofd.com Our address: Plantage Muidergracht 24 1018 TV Amsterdam The Netherlands Add us to your address book Want to change how you receive these emails? You can update your preferences or unsubscribe from this list |
|
|
|