ACHTERAAN AANSLUITEN VOOR DE GRENS: Het Verenigd Koninkrijk zou echt de Europese interne markt niet gaan verlaten na een Brexit, beweerden Leavers voorafgaand aan het referendum in 2016. Tijdens de onderhandelingen over uittreding wisten ze zeker dat handel met de EU 'frictieloos' zou worden. Nu schrijven Britse ambtenaren zelf dat bedrijven die tussen het VK en de EU handelen jaarlijks 215 miljoen douaneverklaringen moeten invullen, wat 7 miljard pond aan extra kosten met zich meebrengt. Dat meldt Financial Times. In totaal zijn er vijftigduizend nieuwe douaniers nodig om vrachtwagens in Dover, Folkestone en andere havens te controleren. 

In Kent, niet ver van Dover, heeft de overheid inmiddels een paar weilanden gekocht met als doel er een enorme parkeerplaats te bouwen voor vrachtwagens, die daar douanechecks kunnen ondergaan. The Guardian schreef over het gebied, waar een meerderheid voor uittreden stemde, en concludeerde dat de reusachtige parkeerplaats niet geliefd is. Damian Green, de lokale volksvertegenwoordiger en Brexit-tegenstander, is bang voor files en luchtvervuiling.

OUDE KOEIEN UIT DE SLOOT HALEN: We moeten even terug in de tijd. De Spartanen, de groep Brexit-haviken bij de Tories, waren mordicus tegen het scheidingsakkoord dat Theresa May wilde sluiten met de EU. Dat was capitulatie, briesten ze. Gelukkig viel May, trad Boris Johnson aan en kwam alles goed. Eindelijk een echte brexiteer aan de macht, glunderden ze. En nu is een aantal hardliners boos op Boris Johnson vanwege het scheidingsakkoord dat hij vorig jaar met de EU overeenkwam. Een groep brexiteers schreef samen met een aantal advocaten een rapport. Ze komen, kennelijk nu pas, tot de conclusie dat de exit-deal onaanvaardbaar is omdat het VK straks geen 'volledig soevereine staat' is. Hun optelsom aan bezwaren leest als een lijst golden oldies: er wordt te veel geld betaald aan de EU om weg te mogen, het EU-hof heeft te veel invloed en de douaneoplossing om de Ierse grens open te houden is te ingewikkeld.

De inhoud vind ik minder boeiend dan de timing. Wat bezielt deze Lagerhuisleden? Mijn vermoeden is dat ze nog steeds chagrijnig zijn dat zij Boris Johnson aan de macht hebben geholpen om vervolgens door hem op een zijspoor te worden geparkeerd. Ze denken wellicht dat Johnson verzwakt is door zijn zwalkende coronabeleid en dat daardoor nu het moment is aangebroken om opnieuw een vorm van rebellie te ontketenen. Ik geef ze weinig kans van slagen. Bijna niemand in het Lagerhuis heeft zin om de ruzies van 2018 en 2019 nog een keer uit te vechten.

SLECHT NIEUWS: Het gaat niet goed met de Britse journalistiek. De ene na de andere uitgever en omroep kondigt ontslagen aan. Vorige week kondigde Reach, de uitgever van de Daily Mirror, Daily Express en lokale kranten, 550 ontslagen aan. De uitgever meldde dat de inkomsten sinds het begin van de coronacrisis met 30 procent waren gedaald. Bij The Guardian wordt ook rigoureus ingegrepen. Er verdwijnen 180 banen, waarvan zeventig op de redactie. Er wordt stevig gesnoeid in de zaterdagse bijlages over reizen, cultuur en lifestyle. En de tak van The Guardian die evenementen organiseert, moet inkrimpen. Bij de BBC verdwijnen meer dan vijfhonderd banen en worden gezaghebbende programma's geschrapt, zoals de interviewrubriek van pitbull Andrew Neil. 

Toch is het niet geheel kommer en kwel. Publicaties met een online-betaalmuur lijken het beter te doen dan media die grotendeels afhankelijk zijn van losse verkoop (lastig tijdens lockdown) en adverteerders (die zich vanwege de recessie terugtrekken). The Spectator, waar diezelfde Neil voorzitter van is, kondigde vorige maand aan het beter te doen dan verwacht. Het conservatieve weekblad gaf financiële steun van de overheid terug. Dat deed de Daily Telegraph eveneens.

AKKEFIETJE VAN DE WEEK: Op eerste gezicht was het een smakelijk politiek steekspel voor Westminster-vorsers. De Lagerhuiscommissie inzake inlichtingen en veiligheid moest een nieuwe voorzitter kiezen. Downing Street 10 wilde dat die functie ging naar Chris Grayling, die als minister van Transport zo schutterde dat hij de bijnaam Failing Grayling kreeg. Maar de leden van de commissie, zowel Conservatieven als Labour, spanden samen om te regelen dat Julian Lewis vijf stemmen kreeg, eentje meer dan Grayling. 

Downing Street 10, lees topadviseur Dominic Cummings, was zo boos dat Lewis inmiddels uit de fractie van de Conservatieven is gezet, wegens 'bewust samenspannen met de oppositie voor eigen gewin'. Belachelijk, vinden politiek commentatoren. Het inlichtingencomité dient onafhankelijk te zijn en zelf een voorzitter uit hun eigen midden te kiezen. De woeste reactie van Downing Street is voor hen een voorbeeld van hoe Cummings probeert de macht te centraliseren, ten koste van de democratie.

Er lijkt meer aan de hand. De commissie staat op het punt een gevoelig rapport te publiceren over Russische invloed op de Britse politiek. Aanvankelijk werd aangenomen dat dit rapport weinig sensationeels zou bevatten. Maar door de rel met Grayling en Lewis is daar twijfel over ontstaan. Wilden Johnson en Cummings via Grayling als voorzitter publicatie op de lange baan schuiven? We zullen het spoedig weten. Julian Lewis kondigde aan dat het rapport volgende week openbaar wordt gemaakt.

Premier Boris Johnson vindt dat de kosten van de Brexit in het niet vallen vergeleken met de lasten van de coronacrisis.