Lieve lezer,

Al een maand lang zie ik op mijn sociale media hartverscheurende beelden van mannen, vrouwen en kinderen die door het puin van hun verwoeste land lopen, of rouwen om de levenloze lichamen van hun dierbaren. Als een stille getuige ben ik aanwezig bij deze ontwakende nachtmerrie. Nog niet vaak in mijn leven heb ik zo’n groot verdriet om het collectief ervaren. Zwijgen is geen optie.

In het begin kreeg ik van sommigen het advies dat het geen zin heeft wat ik doe en dat ik weinig verandering teweeg kan brengen. Maar naar dit advies luisterde ik niet. Als ik erin slaag om enkelen uit onze sociale kring te bereiken, dan is dat al een stap voorwaarts. Uiteindelijk is het mijn doel om degenen die stilzwijgend en onwetend voortgaan bewuster te maken van het onrecht dat zich afspeelt in Palestina, maar ook in Congo en Soedan.

Als de rechten van anderen worden geschonden, doemt automatisch de reflectie  op over mijn eigen rechten. Dan speelt de vraag door mijn gedachten of anderen evenzo bereid zouden zijn om voor mijn rechten op te staan, indien ze in gevaar zouden verkeren. Op zo’n moment wordt het helder hoe onze rechten altijd verstrengeld zijn met die van anderen.

Gelukkig ben ik, naast de shockerende beelden, ook getuige van vrienden en kennissen die de juiste woorden weten neer te pennen, die vervolgens als zachte omhelzingen voelen. Tegelijkertijd zie ik hoe verschillende mensen openlijk hun woede en bezorgdheid uiten, waardoor ik een bijzonder gevoel van gedeelde menselijkheid ervaar. Het vechten voor andermans rechten is indirect ook opkomen voor onze eigen rechten. Voor mensenrechten.

Als ik jullie lezers iets mag meegeven: koester zachtmoedigheid voor zowel jezelf als de ander, hoe ver weg die ander ook lijkt te zijn; de wereld bevindt zich in een fase van dekolonisatie, bevrijding en collectieve rouw.

Liefs,
Stefanie Gordin
Redacteur