| Lieve lezer,
Dop je eigen boontjes, los je eigen problemen op, wees anderen niet tot last. Zulke adviezen heb je waarschijnlijk al zo vaak gehoord dat je er niet meer van opkijkt. Maar ik wil mijn vingers zachtjes om je kin leggen (als dat mag) en je gezicht weer op die zinnetjes richten. Er schuilt zoveel onder: individualisme, een samenleving die verkrampt is omdat ze niet om hulp wil vragen.
Maar wie om hulp vraagt, presenteert geen probleem, maar een oplossing. Leun je niet op je omgeving? Dan zeg je tegen anderen dat je niet denkt dat zij je kunnen helpen: je laat ze toekijken terwijl je het gewicht van de wereld meezeult. Weiger je, onder alle omstandigheden, een zwaar geheim in het oor van je kameraad te fluisteren? Dan zal die persoon later, als het probleem je velt, de schuldvraag bij zichzélf plaatsen. Allemaal omdat je je eigen boontjes wilde doppen, je eigen problemen wilde oplossen, omdat je een ander niet tot last wilde zijn.
Ik heb het eerder gezegd in een tip die ik voor Hard//hoofd schreef: It takes a village. Niet alleen om een kind op te voeden, maar ook om jezelf op te voeden. Een betekenisvol leven is, naar mijn idee, een leven vol waardevolle banden met andere mensen. Vertrouw die mensen in dat metaforische dorpje, zeg hardop: “Ik denk dat ik er even niet alleen uitkom.” En ervaar hoe bereid men is om te helpen. Vertrouw ook je eigen voelsprieten en bied een helpende hand als je voelt dat jouw hulp het verschil kan maken.
Het leven kan lastig zijn. En daarom zeg ik: verdeel die last. Alle schouders eronder, dan halen we het wel.
Lieve groet,
Jihane Chaara
Redacteur | 