Lieve lezer,
Ik liep het pashokje in met in mijn tas de lange oranje rok van een stevige, satijnachtige stof, die ik aan wilde naar een bruiloft. Ik heb jaren enkel tweedehandskleding gekocht, maar koop sinds een jaar sporadisch nieuwe kledingitems; mits het merk duurzaam en ethisch is.
Een van de hoofdredenen dat ik weer nieuwe kleding ben gaan kopen, zijn momenten als deze: ik had al die prachtige oranje rok die ik via Vinted kocht en zoek daar specifiek een top bij. De bruiloft is vrijdag. Het is nu dinsdag. Geen tijd voor Ebay pagina 48 en een verzendtijd van drie weken: geen tijd voor mijn o zo geliefde vintage grind.
In de retailwinkel vond ik precies wat ik zocht: een strak shirt met korte mouw in een donkerbruine kleur met dieppaarse ondertoon. En die stond inderdaad prachtig bij het warme oranje van de rok. Het was het kleurenpallet van een zonsondergang op een zomeravond. Er was alleen een probleem: ik was een zonsondergang met doorschijnende tepels.
De pandemie was mijn free the nipple wake-up call. Na maanden geen bh te hebben aangeraakt, ging het leven terug naar hoe het was voor de pandemie: ik naar buiten, mijn tepeltjes netjes in hun bustehouder, en de volgende dag had ik gigantische spierpijn op mijn ribben en rondom naar mijn rug. Na de bh een paar weken later een tweede kans te geven, met hetzelfde resultaat, belandden ze allemaal in de prullenbak. Ik was de Dolle Mina die haar korsetten verbrandde.
Sindsdien ga ik zonder bh door het leven. Maar tepels op een bruiloft?
Ik wist dat ze bij diezelfde winkel bh’s verkochten zonder beugel, met vulling. Proberen kan geen kwaad toch? En daar waren ze. Ik was vergeten hoeveel zo’n vulling doet, ik was een zonsondergang in berglandschap! Het deed me denken aan de extreme push-up bh’s die iedereen droeg in de onderbouw van de middelbare school en de sociale druk om al een bh te gaan dragen in groep 8, ‘omdat alle meiden dat deden’, niet omdat er iets te ondersteunen viel.
Maar na jaren bh-loos rond te lopen, was ik gewend geraakt aan mijn platte borstkas. Ik ben me sindsdien meer androgyn gaan kleden en heb m’n haar korter geknipt. Toch kan ik niet ontkennen dat ik me in dat pashokje erg boobylicious voelde. Daar stond ineens weer een versie van mij die meer in het traditionele – en zeer gedateerde – plaatje van een ‘vrouwelijke vrouw’ past. Dit keer niet omdat ik bij de meisjes wilde horen, maar omdat ik die vrijdag op de bruiloft wilde staan als zonsopgang tussen twee bergen.
Liefs,
Loïs Blank
adjunct uitgever
 Wil je meer lezen van Loïs? Klik dan hier! |
|
