| Lieve lezer,
Ik keek met enige verbazing naar de beelden van de G20-leiders in Rome, vorige week. Ze waren daar om succesvol een belastingakkoord te sluiten. De ludieke fotoactie die tijdens hun bezoek plaatsvond, ging de wereld over: twintig wereldleiders op een rij voor de Trevifontein, een beetje giechelend als schoolkinderen, terwijl ze een muntje gooien. De een nog met een hand half in de lucht, de ander met twee armen bungelend langs zijn of haar lichaam alsof er nooit een muntje was geweest om over de schouder te manoeuvreren.
Op de video die werd gemaakt van het moment zag ik dat bijna niemand in de rij de neiging kon onderdrukken om tijdens of na het gooien achterom te kijken. Alsof de fontein plotseling verdwenen zou kunnen zijn, om te checken of het muntje wel landde in de grote bak water die eigenlijk niet gemist kon worden. Ik dacht aan de bekende blik van Orpheus, die door achterom te kijken, gewoon om te checken of Eurydice er nog is, haar voor altijd verliest. Het is menselijk gedrag, een uiting van wantrouwen waar Orpheus meedogenloos voor gestraft wordt. Op sociale media verschenen verontwaardigde reacties op de beelden van de G20-leiders: een muntje gooien voor geluk was niet wat er van hen verwacht werd, maar klimaatactie!
Ik ben het roerend met die kritiek eens, maar was ook vertederd door de aanblik van dit onhandige, klungelige gooien van de muntjes. En bovendien: het belastingakkoord is rond, wat goed nieuws is. Dat ze met zijn allen goed over die schouders kijken, is volgens mij precies hun taak. Zij mogen hopen op geluk, maar moeten ongerust zijn, ik hoop zelfs dat ze dat zijn. Als die twintig muntjesgooiers goed opletten en achterom kunnen gluren, durf ik weer met vertrouwen vooruit te blijven kijken. Dan zou mijn muntje misschien naast de fontein zou belanden, maar ach, wat geeft het, ik ben immers Orpheus niet.
Liefs met een moedige blik voorwaarts,
Eva van den Boogaard
Chef Eindredactie en columnist | 
