Ik zet mijn hoofdtelefoon op en ben onmiddellijk terug in de natuur. “Terug,” want ik ben hier eerder geweest Lieve lezer,
Het is zaterdag in de buitenwijk. Het asfalt is warm, de step van het kind heeft twee voorwieltjes. Een verkeersbord geeft aan: enkele richting, een automobilist negeert het en neemt de straat in de andere richting. De natuur is nergens te bekennen, de natuur is ver weg van hier, het geronk van tuinmachines is overal.
Ik zet mijn hoofdtelefoon op en ben onmiddellijk terug in de natuur. “Terug,” want ik ben hier eerder geweest, ik herinner het me, een pad dat niet van een beek is te onderscheiden, het gras op de kant, gevlekte orchis, salomonszegel, dalkruid. Naast liefde zijn het de twee voornaamste kleuren van de muziek van Adrianne Lenker: natuur en herinnering.
Ik heb het al eerder geschreven maar niemand gelooft me: volgens mij zijn wouden superorganismen die herinneringen bewaren voor de mensen die erdoor wandelen. Bossen zijn ademende datacentra, de hectaren van het geheugen. Ik zou mijn theorie met woorden willen onderbouwen maar woorden schieten tekort. Dank aan het universum voor Adrianne Lenker, want zij toont het met haar muziek.
Ze zingt: “I’ve been listening to the red oak and the acorn she cries / I’ve been listening to the white birch and the paper she dries / I’ve been listening to the frogs joke, listening to the fire smoke.” En al dat geluister heeft haar vruchten afgeworpen. Ze hoeft maar een paar noten op haar gitaar te tokkelen en je bent daar. Dáár met haar, vroeger in een woud. “I’ve been listening to the laughing of the fox down the trail / I’ve been clasping to the listening of the moss to the snail.” Het enige wat jij hoeft te doen is op jouw beurt naar haar luisteren.
Waarom zou je? Omdat haar woorden en noten barsten van betekenis. Je moet het alleen willen horen. Datzelfde geldt trouwens voor de natuur. Als de zin van alles je even ontgaat en de betekenisloosheid van het universum je als een ijzelwind in het gezicht slaat, verstil dan en luister naar de natuur. In de woorden van Adrianne Lenker: “For the long grass growing in silence / There’s an equal knowing inside us / Calmly showing for to guide us.”
Haar laatste soloalbum is vorige week verschenen: ‘Live at Revolution Hall’. Een persoonlijke favoriet waar je beslist naar moet luisteren is het album ‘songs’ uit 2020.
Hartelijke groet,
Nelson Morus
redacteur Fictie
Wil je meer van Nelson lezen? Klik dan hier! |
|
| 'Ik wil - wil jij ook?': Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent |
| Tekst: Redactie | Beeld: HALF NAAKT | Leestijd: minder dan een minuut |
|
| HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc. ) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. |
|
| Essay: Hoe te dromen – Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld |
| Tekst: Stella Kummer | Beeld: Sophie Engels en Tengbeh Kamara | Leestijd: 5 tot 7 minuten |
|
| Als Stella Kummer’ s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? |
|
Steun de makers van de toekomst, al meer dan 1.700 kunstverzamelaars gingen je voor!
Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers, waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. In deze tijd is zo’n vrije ruimte harder nodig dan ooit.
Als kunstverzamelaar zorg je ervoor dat wij onze makers een podium kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvang je eens of tweemaal per jaar gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars.
|
|
|
|
͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏
