| Beste Do, Niets zo machteloos makend als die twee woorden in een gesprek: Laat maar …. En als klap op de vuurpijl dan stilletjes (of lawaaiig) in een hoekje gaan zitten mokken.
In dit artikel meer over dat opgeven (vertaald in laat maar), wat het bij de ander en jezelf veroorzaakt en hoe het anders kan. En ik informeer je over een supervisie/studieochtend die ik in november geef. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire | Artikel: "Laat maar ......" |
Ik begin eens met een paar vragen:
1. In welke situaties zeg jij ‘laat maar ….’
2. Wat is voor jou het tegenovergestelde van ‘laat maar’
3. Is dat iets wat je vroeger had willen mogen doen? Dan ben je nu als het ware wat opgewarmd voor hoe het bij Pien en haar partner ging wat betreft het 'laat-maar-itus'.
Hier in mijn werkkamer vallen die twee woorden nogal eens als mensen met hun partner komen. Pien* vertelt over een gebeurtenis die haar afgelopen week flink nijdig maakte. Haar partner draait halverwege haar verhaal zijn hoofd weg, en zucht. En Pien? Die zucht ook, wordt ook nu nijdig om wat haar partner doet, begint daarover te vertellen, komt er niet goed uit en zegt dan “Laat ook maar ……”
Grote stilte, hoge spanning, geen contact. Ik laat het even gebeuren en vraag hen dan of deze spanning illustratief is voor hoe het thuis ook gaat. Ja. Niet alleen Pien laat het erbij zitten, ook haar partner kent momenten van afhaken, niet meer praten. Dan niet …….
Het verwijdert hen van elkaar, en de spanningen die het hen geeft, zijn ook voelbaar voor hun drie kinderen. Hun oudste van 15 riep laatst “Jeetje, ga ’s praten met iemand, ik hoef het niet meer te horen hoor!” En de leerkracht van de jongste in groep 8 vroeg ook al of er iets aan de hand is, omdat hun dochter meer afwezig lijkt met haar gedachten in de klas.
Zo zijn ze in mijn werkkamer beland en het voelt al snel heel ongemakkelijk. Normaal lopen zij allebei weg van dat ongemak, want dat is wat je doet als je zegt ‘laat maar’. Althans, je hoopt daarmee het ongemak te ontvluchten. Maar het tegendeel is waar. Het gaat van binnen in je wroeten, hele gesprekken kunnen zich intern afspelen. Pien en haar partner herkennen dit. Ze vertellen over de doorwaakte nachten, de scenario’s van eventueel dan maar scheiden en dat allebei niet willen, de goede voornemens die zo weer uit elkaar spatten als de ander je niet begrijpt.
Het doet hen goed om nu in meer rust hierover te vertellen en van elkaar te horen hoe ze er allebei onder lijden.
*Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. Wat ‘laat maar’ doet, is het volgende: Je geeft iets op wat belangrijk voor je is. Je slaat de ander alles uit handen. Wat je wilde vertellen laat je zitten. En wat alleen maar groter wordt, is de spanning. Bij jezelf, bij je partner, en tussen jullie. Je zet jezelf in het hoekje van verongelijkte slachtoffer en de ander is de dader. En jullie voelen je beiden ondertussen ongelooflijk ongelukkig, het doet pijn. En die pijn wordt verpakt in een masker van zwijgen en negeren. Geen prettig rijtje als je het zo overziet, he. En waarom doen we het dan toch? Dat onderzoeken we in therapie en haast altijd komen we erachter dat het voortkomt uit die opgedane ervaringen van niet serieus genomen worden in je jongere leven. Wat jij vond was bijvoorbeeld toch niet boeiend. Zodat je op het moment dat zo’n dierbaar iemand, als je partner, van je wegkijkt en zucht, je onbewust weer voelt en denkt te weten dat het er niet toe doet wat jij verder nog zegt.
Pien zei daarover een keer in een later gesprek : “Het voelt voor mij normaal dat er niet bij me wordt stilgestaan.” En een beetje voor haar uit starend voegt ze toe: “En daar zorg ik dan ook misschien wel voor……”
Zo, wat een dappere.
Die openheid ontstaat meer en meer. En dan kunnen we door naar constructiever gedrag. Het helpt om te kijken naar het tegenovergestelde van ‘laat maar’. Dan gaat het over: Serieus nemen van jezelf, van wat je wil vertellen, en serieus nemen van de reactie van de ander. Oefenen met: Jezelf van de buitenkant zien en de ander vanaf zijn binnenkant. Ervaring opdoen met zeggen wat je denkt, voelt en vindt van dingen zonder dat je je gesprekspartner uit het oog verliest. En is de ander het altijd met je eens? Nee! En houdt hij of zij daarom niet meer van je? Ook al niet! Het houden van gaat over de manier van doen. “Ik wil echt graag vertellen wat me dwars zit, en het liefste nu. Heb je tijd? Ik heb de neiging om het er weer bij te laten, maar dat voelt echt rottig, help me ’s op dreef zodat ik toch vertel, kan je dat? Als jij doorgaat met typen achter je laptop terwijl ik iets moeilijks op mijn werk probeer uit te leggen, krijg ik de neiging om het maar te laten. En toch wil ik dat niet. Wanneer kan je stoppen met typen?”
Van dit soort alternatieven zijn Pien en haar partner aan het verzamelen, ze krijgen er steeds meer schik in, ook al voelt het ook nog een beetje onwennig en kinderachtig. En dat laatste klopt als een bus, maar dan in de zin van kind-achtig. Je hebt het meestal als kind niet voorgedaan gekregen of meegemaakt.
Je kinderen serieus nemen, zo belangrijk. Dit koppel deed het door te luisteren naar hun oudste en de signalen van hun jongste via de juf op te pakken. Dat hebben ze hen gezegd, en ook dat heeft dit gezin goed gedaan. Een laatste alternatief wat ik noem is dat je er ook best voor kan kiezen om te zeggen Ik laat het hierbij. Als een bewuste keuze om er niet meer energie in te steken, en niet als een vlucht, maar als iets waar je voor staat en wat je ook werkelijk kan dragen. | Supervisie/Studie-ochtend op dinsdag 7 november 2023 |
Ik laat het hier niet bij . Want dit ‘schooljaar’ zal ik af en toe een studie/supervisie-ochtend geven voor mensen die psychische hulp verlenen, zoals verpleegkundigen, sociaal dienstverleners, therapeuten, praktijkondersteuners (en wie ik verder vergeet).
Thema: Hoe kan je mensen helpen die worstelen met ooit ingezette patronen, zoals steeds maar op je hoede blijven voor nieuw verlies en daardoor bijvoorbeeld eenzaam leven, al dan niet met anderen. In Nieuwkoop met maximaal 6 deelnemers, de kosten bedragen €145,-. Op dinsdag 7 november van 9 – 12.30 uur over bijvoorbeeld de invalshoeken en methodieken die ik benut bij de casus van Pien en haar partner. Wil je daar meer over weten? Mail mij en ik stuur je verdere informatie toe. Tot slot, een tekening van Peter van Straaten die als geen ander de dingen uit ons leven zo vrolijk treffend kan schetsen. Als ik er naar kijk, denk ik ook 'Laat maar ....!' Ik wens je een goede dag. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire PS Boekje SamenLeven blijft in de sale (€ 5,-), klik hier
Hilda Lemaire
06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com |
|
