De tuchtrechtspraak kenmerkt zich door een bonte verzameling van uiteenlopende klachten. Vaak betreft het een klager die zich ongehoord of gesteund voelt, of boos is over een tegenvallend resultaat. Maar soms is de klacht dusdanig ernstig dat er een zware sanctie moet volgen omdat de gehele beroepsgroep is geschaad. Dan komt de meerwaarde van het tuchtrecht naar voren en wordt getracht om de kwaliteit hoog te houden.

Ondanks dat de intentie vaak goed is, gaat het soms niet zoals gehoopt. Zo kun je iets over het hoofd zien, stuur je als arts per abuis het hele medisch dossier in plaats van één specifieke brief door, verlies je als advocaat een grote zaak of ben je op het veld net iets te fanatiek en overschrijd je daardoor in the heat of the moment net de grens van wat was toegestaan. Het kan iedereen overkomen. Maar wat als er dan een tuchtklacht tegen je wordt ingediend?

Een tuchtklacht is altijd vervelend en is erg persoonlijk. Waar je normaal gewend bent om voor een ander op te treden, komt nu ineens je eigen handelen of nalaten onder een vergrootglas te liggen. Een tuchtrechter gaat gelukkig niet beoordelen of een bepaalde beslissing inhoudelijk juist is. Een tuchtrechter oordeelt namelijk of je gehandeld hebt zoals van een redelijk bekwaam en redelijk handelend vakgenoot mag worden verwacht. Ook kan er in een tuchtprocedure geen schadevergoeding worden gevorderd.

Een curator onderzoekt onder andere hoe het tot een faillissement heeft kunnen komen, en of bestuurdersaansprakelijkheid aan de orde is. Als de boedel geen dekking biedt voor de kosten van dat onderzoek, dan kan een voorschot worden gevraagd via de Garantstellingsregeling curatoren 2012. In een recent arrest van de Hoge Raad was sprake van een lege boedel en zag de curator geen heil in een beroep op de Garantstellingsregeling. Enkele schuldeisers dachten daar anders over en gingen in beroep toen de rechtbank het faillissement ophief wegens een gebrek aan baten. Zij wilden dat er alsnog onderzoek werd verricht naar bestuurdersaansprakelijkheid, omdat dit volgens hen tot baten in de boedel zou leiden. Kan een curator daar op deze manier toe worden gedwongen, en zo ja, onder welke voorwaarden?

Vrij snel na het intreden van de Coronacrisis ontstonden de eerste juridische gevechten over de vraag of een voorgenomen overnametransactie kon worden aangetast of aangepast als gevolg van de – verondersteld - veranderde omstandigheden. Inmiddels zijn er meerdere zaken beschikbaar, waarvan een opmerkelijk aantal zich om onverklaarbare redenen afspeelt in de brillenwereld. In deze bijdrage ga ik kort in op de eerste “brillenzaak” en daarna op een recentere zaak die ontploft in het gezicht van de eiser die meende dat Corona hem wel zou helpen van een overeenkomst af te komen.

Intermediairs (zoals accountants, belastingadviseurs, financiële adviseurs) hebben er sinds 1 juli 2020 weer een compliance-taak bij gekregen. De Mandatory Disclosure Rules, ook wel aangeduid als ‘DAC6’ (‘Directive on Administrative Cooperation) hebben als doel het aan banden leggen van belastingontduiking en het inperken van belastingontwijking. Intermediairs en/of belastingplichtigen zijn op grond van de richtlijn verplicht om ‘potentiële agressieve fiscale planningsconstructies’ met een grensoverschrijdend karakter aan de Belastingdienst te melden. De Belastingdiensten van verschillende EU-lidstaten delen de gemelde gegevens automatisch met elkaar. In deze blog vertel ik je meer over deze nieuwe compliance verplichting en de aandachtspunten bij het voldoen aan de DAC6 regelgeving.