Ik bevind me in een woorden-impasse. Ik weet eigenlijk altijd wel wat ik voel. Wat ik daarmee bedoel is dit: ik kan eigenlijk altijd wel de woorden vinden voor wat ik voel. En ook woorden vinden voor waarom ik me dan zo voel. En voor wat ik daar dan van vind. Het is de manier waarop ik mezelf begrijp. Als ik het kan uitspreken, opschrijven of ook maar verbaal kan denken, dan heb ik grip op die gevoelens.

 

Bijna altijd zit dat wel snor. Maar heel soms niet. Ik verkeer me momenteel in een situatie waarin ik het eigenlijk allemaal niet zo goed weet. De gevoelens zijn te veelomvattend en de situatie te ingewikkeld. Een soort emotionele bundel kerstlichtjes die nog helemaal uit de knoop gehaald moet worden. Moedeloos kijk ik er dan naar. 'Ik weet gewoon nog niet hoe ik me voel,' vertrouw ik mijn lievelingsmensen toe. 'Het is te ingewikkeld. Ik heb tijd en ruimte nodig.'

 

Inmiddels is er tijd verstreken en heb ik ruimte gehad, maar ik weet het nog steeds niet. Woorden blijven uit. Dat zou an sich al een obstakel zijn, maar voor mij des te meer: wat moet ik, als ik die vertrouwde woorden niet heb? 'Ik weet het niet,' bleef ik herhalen. 'Ik vind het ook stom, maar ik weet gewoon niet hoe ik me voel of wat ik nu dan wil.'

 

Een impasse, dus. En daar heb je dan die lievelingsmensen voor. Want die kennen je en die weten hoe ze je een duwtje in de juiste richting geven. Een goede vriend bleef doorgraven: 'Je zegt dat je niet weet wat je voelt,' hield hij vol. 'Maar dat is zo niet-jij. Je bent het ook uit de weg aan het gaan, denk ik zo.' Hij had, natuurlijk, gewoon helemaal gelijk. En het was mijn vriendin die de bal in het doel trapte. Ze vertelde me dat ik het allemaal niet precies hoef te weten. Dat dat ook een antwoord is. En dat het niet aan mij hoeft te zijn om een kant-en-klaar pakketje woorden te hebben voor de ander. Dat ik beter maar gewoon kan praten en zien hoe het loopt. Gelijk heeft ze.

 

Je hoeft het niet allemaal op een rij te hebben. En misschien is dat ook gewoon oké.

 

Liefs,

Jihane Chaara