| Beste Do, Mannenpijn, daar gaat dit artikel over. Het is lastig als je al te lange tijd niet goed in je vel zit. Je worstelt vaak met oude demonen en probeert die dapper maar eenzaam de baas te blijven.
De stap om bij iemand aan te kloppen is dan groot. Mannen lijken zich nog meer te schamen dan vrouwen.
Dat vind ik zonde en dus alle reden om een artikel over verdriet van toen en van nu bij mannen te schrijven. Met als toetje een boekentip, een roman over verlies en hoop waarin mannen de hoofdrol spelen. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire | Artikel: Mannen en (oud) verdriet |
Stef* meldt zich na een kort praktisch telefoontje. En nu zit hij hier in mijn werkkamer, begin 40, goed verzorgd, welbespraakt en vermoeide ogen.
‘Ik ben hier niet zo van’ zegt hij, en werpt zijn ene been op de andere knie. Het is de eerste keer dat hij bij een professional aanklopt en sowieso bij iemand om raad vraagt. In ons eerste gesprek is het aftasten, en verkennen we deze tijd van leven voor hem en wat niet goed gaat. Stef praat veel en zegt nog niet zo veel, stiltes vermijdend.
Stef is niet gewend steun te krijgen. Als we over zijn gezin van herkomst spreken, vertelt hij dat hij vooral niet zielig moest doen en aan verwachtingen van moeder probeerde te voldoen. Stef is opgegroeid in een gezin met een dominante moeder en een zwijgzame en daarmee afwezige vader.
In ons gesprek vertelt hij veel over die zo allesbepalende moeder en hoe zat hij dat is.
Vader dreigt ook in ons gesprek afwezig te raken. Totdat ik hem vraag eens over zijn vader te vertellen en of hij het idee had dat zijn vader trots op hem was.
Stef valt stil, lacht een beetje ongemakkelijk en kijkt weg, schraapt zijn keel en mompelt ‘Goh, ja, ….trots ….’. We zijn allebei stil en Stef heeft zichtbaar verdriet. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. Ik neem het stokje even van hem over en vertel wat over hoe belangrijk het is dat vaders trots zijn op hun zonen (ook op hun dochters hoor, maar het gaat nu over Stef).
Hoe grote steunpilaren het zijn in je leven en hoe zwaar het later kan vallen als je je realiseert dat je het allemaal zo in je eentje moest doen. Dat je op die manier ook niet leert hoe je je met andere mannen kan verhouden en in geval van Stef het gedrag van vader min of meer kopieert.
‘Ik heb geen vrienden’ zegt hij, ‘Ja, ik heb ze wel maar eigenlijk hoor ik nergens bij. Als ik hen hoor praten, gaat het bij iedereen van een leien dakje, werk, gezin, huis. Soms zegt iemand iets over de zorg voor zijn ouders, dat is eigenlijk het enige persoonlijke wat we delen.’
Stef kent de ervaring dat er toch niemand voor hem is van huis uit. Zijn vader verzette zich in stilte tegen zijn vrouw, de spanning was vaak te snijden en Stef zonderde zich als kind steeds meer af. Eindeloos bouwen met lego, alleen.
Het is gek om nu te merken dat vertellen over die tijd hem rustiger maakt. Tenminste, dat vindt Stef gek, ik niet.
‘Nou ja, gek is niet het goede woord, maar wel echt nieuw, en dat jij er niet zo’n gedoe van maakt’.
‘Wat is gedoe’ vraag ik.
'Nou, dat ik me moet verantwoorden, of beter gezegd dat ik ook het allemaal niet direct hoeft te weten, ik twijfel best vaak…. Als ik denk aan mijn vrienden, wij denken met elkaar in oplossingen en zo benaderen we elkaar ook. We noemen best wel eens dingen die ons persoonlijk bezig houden, maar dat doe je maar één keer en dan hebben we het over concretere dingen, en over politiek.’
Stef denkt hardop na en vervolgt dan met: ‘Onzeker zijn vindt zeker mijn moeder, en misschien mijn vrienden ook, aanstellerij en ik schaam me dat me dat nog steeds raakt.’ | Delen, aanpakken en oplossen |
Twijfel en onzekerheid kunnen ook goede vrienden van je worden, mits je er wat mee doet. Het proberen weg te drukken maakt je eenzaam en vervormt je. Gewoon kunnen zeggen ‘ik twijfel, ik weet het nog niet’ en dan ook aangeven wat je nodig hebt om uit die twijfel te geraken. Dan maak je contact, met anderen en met jezelf.
Stef vertelt steeds meer, minder op slot en deelt meer. Ook met zijn vrienden, sommigen van hen raken wat uit beeld en anderen juist dichterbij. ‘We kunnen nog steeds eindeloos niks zeggen hoor, maar als het erop aankomt, dan zijn we closer.’
Zijn vrouw merkt het ook op en vertelde hem dat zij maar geen hoogte van hem kreeg, en met haar stelligheid hem op die manier probeerde uit de tent te lokken. Zich niet realiserend dat dit voor Stef het sein van ‘wegwezen, figuurlijk naar de lego van toen’ was.
Hij leert in gesprek te gaan als hij zich alleen voelt. Dat is echt iets nieuws en niet zo gemakkelijk. En dat mag. Het weten van elkaars kwetsbare plekken steunt zijn vrouw ook om haar zo vanzelfsprekende gedrag van ‘betuttelen’ wat meer achterwege te laten.
Delen verbindt en laat zien waar je staat, dat maakt je sterker. Dat geldt voor mannen en vrouwen.
En zaken aanpakken en oplossen, dat mag ook gelden voor vrouwen en mannen. Wat mij betreft, doe het allebei. Dan nu de boekentip die ik Stef gaf: Nu eens geen zelfhulpboek of eigen ervaringsboek, maar een roman over hoe mannen kunnen omgaan met verlies, afscheid en gemis. Echt een mooi boeiend boek, over binnenkanten en buitenkanten. Het soms zo ruwe rauwe gedrag wat zo verschrikkelijk over kwetsbaarheid van binnen gaat. Benieuwd? Klik In een man Ik wens je een goede dag met ruimte voor delen.
Vriendelijke groet, Hilda Lemaire PS Boekje SamenLeven blijft in de sale (€ 5,-), klik hier
Hilda Lemaire
06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com |
|
