Lieve lezer,
Volgens mij willen we allemaal de wereld een stukje beter maken. Hoe we dat doen, verschilt per dag en per persoon. Bij mij is vandaag zover: ik ga voor het eerst een snelweg blokkeren met mijn lichaam om mijn onvrede (en om eerlijk te zijn af en toe regelrechte paniek) te uiten tegenover onhoudbaar politiek beleid. Angstige mensen vinden dit misschien grof geschut, ik vind het eerder zacht massaverzet van plooiende lijven die zich inzetten voor het behoud van het leven an sich.
Afgelopen week ben ik bezig geweest met het schilderen van een zelfportret en flarden van uiteenlopende scenarioâs vlechten zich tijdens huishoudelijke pauzes door mijn verbeelding: zodra de wasmachine begint te draaien â o wacht, Sudan, toch maar mijn lievelingsplaylist aanzetten, pikzwarte wolken op de camerabeelden van Tata Steel, mijn telefoon zoeken om mijn moeder te bellen over het familieweekend, microplastics in koeienmagen, ik proef het op mijn tong, bed opmaken. Shit, het koffieblik is leeg, Duitse agenten slaan hardhandig Palestijnse demonstranten neer, waar is in gódesnaam de media. Oké, dan maar eerst een theetje, maar het grondwater in Italië is op, de toeristentrein Tren Maya wordt dwars door het Mexicaanse oerwoud gebouwd en de Deutsche Bahn financiert het, o nee, ik heb nu geen honger meer, dank je, laten we morgen pas ontbijten, of weet je wat, volgende week misschien.
Hoe kan je dit allemaal in één zelfportret vangen? Met aangedikte oogkassen en een duistere blik. Een soort moderne MonaLisa â but troubled. Zo hing het schilderij aan het einde van de week dan ook aan de muur: olieverf op doek, 60 x 80 cm, zelfportret getiteld âGelaat, zonder hoopâ.
Vandaag, tussen die duizenden dappere mensen, wendt mijn blik zich automatisch tot één gezicht, van een persoon die is opgegroeid in een hele andere tijd. Van uitsterven door de regelrechte winstkoers van de fossiele industrie was toen nog geen sprake. Ze heeft twee vriendinnen van boven de zestig meegenomen die hier anders nooit hadden durven komen. Ze staan daar misschien wat onwennig, maar met krentenbollen, een thermoskan en een glinstering in hun ogen. Ik geloof dat ik naast dat zelfportret nog een tweede portret wil maken: olieverf op doek, 60 x 80 cm, getiteld âDrie moeders geschilderd door een dochter, met hoopâ.
Met liefde en woede,
Nina Läuger
Adjunct-hoofdredacteur
