Omdenkverhaal: Shit. Punt. is real

Twee weken geleden deelden we op onze website, social media kanalen en in onze nieuwsbrief een omdenkverhaal over waarnemen en ‘Shit. Punt.’ zeggen tegen de problemen waar we in vastlopen. Die te groot, te overweldigend of niet beïnvloedbaar zijn. Naar aanleiding van dit verhaal ontvingen we een mail van Peter en zijn vrouw Joan met als titel: “Shit. Punt. is real”. Hieronder delen we hun verhaal.

Wat een rake analyse van 'Shit. Punt'! Ik ben zelf de afgelopen vijf jaar gevloerd geweest als gevolg van een foutieve medische behandeling. Twee verschoven ruggenwervels, een hypermobiele knie die niet meer kon buigen en zenuwbeknellingen in rug, heup, en been. Dat leverde mij 24 uur per dag, 7 dagen per week zodanige chronische en volkomen onvoorspelbare pijn op, dat mijn leven zich steeds meer in het isolement van bedlegerigheid afspeelde. Geen visites meer ontvangen of afspraakjes buiten de deur. Geen vakanties of etentjes. Geen kleinkinderen meer op schoot, niet meer spelen, optillen of ravotten. Geen hobby's zoals koken of klussen meer en geen lange zwem- wandel, of fietstochten meer. Op zestigjarige leeftijd verloor ik hierdoor ook nog mijn baan, waar ik ziel en zaligheid in kwijt kon.
Om het nog enigszins draaglijk te maken, werd mijn conventionele pijnbestrijding omgezet naar de verslavend sterke opioïden Fentanyl en Oxycidon. Ik bevond mijzelf daardoor regelmatig in een soort roes van onderbewustheid en trance.
En hoe zeg je dan 'Shit. Punt.’?

Gelukkig kon ik onvoorwaardelijk leunen op het begrip en de niet aflatende steun van mijn vrouw Joan. Zij was dag en nacht mijn Nightingale. Wij relativeerden in de eerste twee jaar mijn immobiliteit en chronische pijn ook met verondersteld rationele argumenten en piekerden ons suf over second opinions, academische ziekenhuizen, letselschade advocaten, alternatieve geneeswijzen voor de pijnbestrijding en 'doen of het er niet is'.
Maar 'het' bleef en was er dus wel.

In het derde jaar veranderden wij bewust onze mindset naar ‘Niet klagen, maar dragen’. Het is er gewoon. Dikke pech gehad. Shit. Punt.
De stress rondom alle noodzakelijke specialistische ziekenhuisbezoeken, zeer pijnlijke pijnbestrijdings-behandelingen en het uitblijven van ook maar enig resultaat, stresseerde ons eigenlijk niet meer. Geen effect van weer een nieuwe therapie? Shit. Punt. Op naar het volgende station. We gaan dit probleem in de bek kijken net zolang tot er wel een oplossing komt.
Het hielp ons enorm! We konden soms zelfs hartelijk lachen als ik onze inmiddels geïnstalleerde traplift 'mijn Droomvlucht' noemde naar die attractie in de Efteling waar wij niet meer met onze kleinkinderen naartoe konden. Ze vonden die traplift (zeker in het donker) eigenlijk nét zo spannend.
En de zeldzame, maar al even spannende ritjes staand op mijn extra geveerde scootmobiel (die ik geheel naar een populaire kindertelevisieserie 'opa's PawPatrol' had gedoopt) vormden een ander hoogtepunt voor hen én ons.

Als letterlijk door een totaal onverwacht wereldwonder kwamen we buiten onze inmiddels brede medisch specialistenkring om, in contact met een gepensioneerd orthopedisch chirurg in Groningen. Na een exact dezelfde zoektocht naar een remedie voor een aan hem toegewezen patiënt met dezelfde klachten, heeft hij die patiënt na 13 jaar (!) uiteindelijk succesvol weten te behandelen. Hij herkende mijn situatie direct, reisde af naar ons en stelde een diagnose met het advies om hiermee niet terug te gaan naar de reeds behandelende specialisten, maar om hiermee een third opinion revisie-specialist op te zoeken.
Inmiddels is dat traject succesvol gebleken. Ik ben in zes weken cold turkey afgekickt van alle opiaten én ik werk samen met mijn partner aan een noodzakelijk lange, maar hoopvolle revalidatie.

Wat ik nog mee wil geven is dat de bewuste keuze voor 'Shit. Punt', voor degenen die de draak hiermee bewust in de bek kijken, vaak door hun omgeving niet begrepen wordt. Dat is een significante factor bij deze keuze waarvoor je sterk in je schoenen moet (blijven) staan. Men denkt dat het een soort van opgeven, ontkenning of zelfs bewust wegmoffelen van het probleem is. Dat vraagt om een steeds geduldige uitleg. Niet gemakkelijk en soms ook frustrerend. Dus ook daarbij leerden wij om 'Shit. Punt' toe te passen. Niet over dat steeds terugkerende onbegrip zeuren, maar gewoon uitleggen.
Zonder dat wij ons natuurlijk bewust waren van uw enorm sterke omschrijving 'Shit. Punt'. Met een blik in de achteruitkijkspiegel én onze toekomst, is dat advies goudgerand. Veel dank voor het verhelderende artikel en het daadkrachtige en moedige advies: 'Shit. Punt'.

Iedere zondag ontvang je een Omdenkverhaal in jouw inbox. Kom je zelf zo'n verhaal tegen? Bijvoorbeeld in de krant, op je werk, thuis of online. Of heb je zelf iets omgedacht dat perfect past tussen alle Omdenkverhalen op onze website? Laat het ons dan vooral weten, want we zijn altijd op zoek naar fraaie voorbeelden. Mail jouw verhaal of tip naar contact@omdenken.nl. Dank je wel.