| Beste Do, Als je niet zulke goede of helemaal geen goede ervaringen hebt met relaties, is het niet gemakkelijk om iemand echt toe te laten. Er hoeft maar weer iets ouds ervaren te worden en je gaat op slot, terwijl het verlangen naar echt contact er ook zo is. Daarover, en natuurlijk ook hierin een uitweg vinden, gaat dit artikel. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire “De afstand naar mijn vrouw is groter aan het worden. Eerlijk gezegd, en ik schaam me om het te zeggen, maar als ik de voordeur ’s ochtends achter me dicht trek of eind van de dag weer open doe, slaak ik een diepe zucht.”
Peter vertelt wat thuis zo moeizaam gaat, hoe zijn vrouw steeds over zijn schouder meekijkt, overal commentaar op heeft. “Alsof ik een kind ben … voelt beklemmend. Ik zeg er maar niks meer van, want ik trek toch altijd aan het kortste eind."
Dit is de aanleiding voor Peter om bij mij aan te kloppen. Hoe was het in het begin van hun relatie?
“We kennen elkaar al vanaf de middelbare school. Mijn moeder overleed toen ik in 2 HAVO zat, zij had ouders die net gescheiden waren. We herkenden denk ik iets in elkaar, maar spraken daar nooit over. Als vanzelfsprekend werd onze vriendschap omgezet in een relatie, niemand keek daarvan op. En we kregen jong kinderen. Want je weet maar nooit ……..” Peter slikt iets weg en vertelt er dan toch over. “Mijn vader en moeder waren al oud toen ze ons kregen. Dat zal ons niet overkomen.”
*Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. | Op iets terugkomen mag ALTIJD |
Dat zal ons niet overkomen, herhaal ik. Ik denk wel te begrijpen waar het over gaat, en laten we er niet overheen praten. Voor Peter is het nieuw om over ‘dat’ te vertellen. De angst om zelf niet oud te worden en kinderen achter te moeten laten. Nergens meer over spreken. Daar zit een wereld van gevoelens en ervaringen achter, een wereld die Peter op slot had gedaan. Voor zichzelf en voor zijn vrouw.
Hier ontdekt hij hoe hij die wereld kan ontsluiten zonder er weer helemaal in weg te zakken. Dat gaat met een kleine ogenschijnlijk simpele stap. Namelijk op iets terugkomen wat je niet lekker zit.
Ergens op terugkomen vereist stilstaan bij jezelf. Je hoeft en kan niet altijd a la minute adequaat reageren, je mag altijd ergens op terugkomen.
Het toont dat je iets van de ander en van jezelf serieus neemt. Het zorgt ook dat je verantwoordelijkheid neemt voor misschien misplaatst gedrag van jezelf. Of dat je de ander vraagt waarom hij of zij iets heeft gedaan wat je vervelend vindt.
Peter is gewend dat je niet over moeilijke dingen van jezelf spreekt, slot erop en de ander (en jezelf) buitensluiten. Hier in mijn werkkamer ervaart hij dat het best mogelijk is en zelfs goed doet om zich meer kenbaar te maken.
Thuis heeft hij met zijn vrouw gesproken, hoe het commentaar voor hem voelt. Het was nog lastig om het te benoemen zonder direct in de oude verwijten-sfeer terecht te komen. Zijn vrouw is daarom twee keer meegekomen opdat ze begrijpt wat we hier doen en het haar vertrouwen geeft. En zeker niet ten laatste ook omdat hier moeilijke dingen uitgesproken kunnen worden die thuis soms zo uit hun verband worden getrokken en dan weer een eigen leven gaan leiden.
Daarmee kom ik bij een tweede stap, die klinkt simpel en is nog best moeilijk.
Ik help hen om oprecht en met meer onbevangenheid naar elkaar te luisteren. Dat er een wereld van herkenning is, maar evengoed een wereld van verschil tussen hen. En dat dit niet bedreigend hoeft te zijn. Het biedt juist ruimte en brengt respect voor elkaar.
Daartoe gebruiken we de metafoor van een brug, met aan beide zijden de oever. Ieder heeft zijn/haar eigen oever en je kan de brug oversteken om te gast te zijn in de ander haar wereld. Met het lopen over de brug laat je jouw eigen oever (wereld) even achter je. Je bemoeit je niet met de overkant, gaat het niet anders inrichten, want je bent gast. En de gastvrouw/heer toont je wat getoond wil worden. Zo help je elkaar ieders eigen wereld te kennen, ook dat is liefde.
Als ik het hen uitleg, knikken ze enthousiast. Het doen is nog niet zo gemakkelijk. Je komt zo snel met je eigen wereld op de proppen. Probeer het maar eens.
"De brug" is een hulpmiddel om op moeilijke momenten elkaar beter te leren begrijpen. En niet om voortdurend over de brug te gaan hoor.
Samen in het bootje door de rivier peddelen, elkaar 'per ongeluk' even nat spetten, pret maken, af en toe vast raken, dan weer een lekker vaartje erin. En op zijn tijd je even terugtrekken op je eigen oever. Dat is leven met elkaar en met jezelf. Ik wens je een goede tijd al dan niet met bruggen en (stoom)bootjes. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Hilda Lemaire
06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com |
|
