Samen werken, samen leven, samen ondernemen, samen wonen, samen besluiten nemen, samen naar de markt, samen op reis, alles samen. Nooit eens alleen!

Alleen aan iets werken, alleen langs de rivier fietsen, alleen een beslissing nemen, alleen een maaltje in elkaar zetten, alleen ervoor zorgen dat je onder de mensen komt. Nooit eens samen!

Zo zwart-wit als ik het hierboven schets, zal het niet gauw zijn maar het geeft de dynamiek aan tussen samen en alleen. Daarover valt meer te lezen in dit artikel.

.

 

Vriendelijke groet,

Hilda Lemaire

 

Zien, niet groter maken!

 

Ik vind het een boeiende dynamiek dat samen en alleen. En we raken uit de balans als dat evenwicht tussen samen en alleen verstoord wordt. Dan kan je je zo verschrikkelijk op jezelf terug geworpen voelen, te alleen.

De verstoringen gaan over gebeurtenissen in het hier en nu, en raken haast altijd ook aan opgedane ervaringen eerder in je leven.
Luuk is in een eerdere relatie onverwachts verlaten door zijn vriendin. Als hij erover vertelt in een individueel gesprek met mij schiet hij er nog van vol. Hij had zo gehoopt dat dit de vrouw van zijn leven was. “Heb ik me dan zo vergist, niet goed opgelet?”

 

Ik zie veel verbouwereerdheid, en vraag hem of hij dat ook al eerder zo heeft gevoeld. Het wordt stil, zijn ogen schieten heen en weer. “Dat zal toch niet zijn ….” mompelt hij.

Ik laat hem even. Hij vervolgt wat aarzelend met iets van veel langer geleden. De dood van zijn vader, iedereen in het gezin wist dat hij te ziek was om nog beter te worden. Voor Luuk kwam zijn dood als een donderslag. Niemand had erover gesproken en toch wist iedereen het.

Ik herhaal zijn eerdere zinnetje “Heb ik me dan zo vergist, niet goed opgelet?”

Luuk knikt. Wat later in ons gesprek kan hij zien waarom hij zo goed alles in de gaten aan het houden is. Niks om je voor te schamen en veel om beetje anders te gaan doen.

Dat anders doen gebeurt in het gesprek samen met Mia. Met een beetje hulp van mij vertelt Luuk over deze ervaringen. Mia schrikt in eerste instantie over die grote liefde die er voor haar was en dat is te begrijpen. Maar ook Mia heeft haar geschiedenissen.

Luuk en Mia delen ze met elkaar en beseffen langzaam maar gestaag ook dat ze hier alleen voor kunnen zorgen. Daar word je ook een zelfstandiger mens van.

Je partner moet niet de verzorger van je wonden worden, en ze zeker niet groter maken. Maar mag je wonden wel zien.

 

 

Ik leer dit stel ook over omgaan met hun escalaties, het zijn acht stappen die je zelfstandig en samen doet:
ik
1. Wacht tot je gekalmeerd bent
2. Deel je gevoelens, niet waarom je ze hebt maar hoe je ze hebt. Bijvoorbeeld Ik voelde me niet serieus genomen, alsof ik maar met me laat sollen. En niet Als jij zo snauwt tegen mij … (voor je het weet zit je in de verwijten en escalatie)
3. Beschrijf jezelf en je waarneming, niet je partner Ik zie mezelf stil worden en zwijgen
jij
4. Respecteer de realiteit van je partner. Laat merken dat je zijn perspectief begrijpt of in ieder geval gedeeltelijk.
samen
5. Zoek samen de trigger en duid hoe je dat herkent van andere situaties.
ik
6. Neem je verantwoordelijkheid, erken je eigen rol en bijdrage. Waar heb je spijt van.
jij
7. Kan je de excuses accepteren. Zo niet, wat heb je dan nog nodig.
samen
8. Maak constructieve plannen. Wat kan ieder doen om zo’n escalatie te voorkomen. Wat heb je nodig om dit verder achter je te laten. En door te gaan.

Die acht stappen (met name stap 2 en 3) dat is nog een hele reis waarmee je niet direct vertrouwd kan zijn. Sowieso is praten en nadenken over relaties lang niet voor iedereen heel vanzelfsprekend. Luuk en Mia vinden er hier in mijn praktijk hun weg in.

Maar je kan er ook over lezen. Een goede traditie is dat ik tegen de zomer mijn boekje laag prijs. Zo ook nu met het boekje SamenLeven wat je kan aanschaffen voor jezelf of voor iemand aan wie je denkt.

 

 

Je betaalt nu €5,- excl de verzendkosten. Interesse? Kijk hier voor meer informatie:

 

Tot slot.

Ik wens je een goede dag. En als het een beetje teveel samen is, weet dan de geruststelling dat alleen willen zijn ook heel normaal is. En is het te alleen, wens ik dat dit schrijven je iets van verbondenheid laat voelen.
En als het in balans is …. houwe zo en weet je rijk!