Lieve lezer,
Toen ik onlangs met een vriendin in een bruin café een paar drankjes dronk, zag ik boven een deur een krantenknipsel hangen met de volgende woorden: ‘Leve het oeverloze praten.’ Het deed me denken aan een spontane ontmoeting met iemand die ik in een cinema had aangesproken. Diezelfde avond hadden we, ons niet bewust van de tijd, urenlang onafgebroken gekletst. Met andere woorden, tussen twee onbekende personen ontsproot een waardevolle conversatie.
Op onze eerstvolgende afspraak nam hij me mee naar een albumrelease van een muzikant. Voordat het optreden begon, ging onze conversatie van hier naar daar, met een buigzaam evenwicht tussen zowel lichte als zware onderwerpen. Misschien is dat de beste manier om de wereld rond te reizen: luisteren naar de verhalen en ervaringen van anderen. Kort erna kwam hij in het toilet een veelzeggend citaat tegen: ‘Soms denk ik dingen die ik niet zeg.’ Hij vroeg of ik dat soms heb.
‘Natuurlijk!’
‘Ook nu?’
‘Misschien,’ antwoordde ik. Mensen hebben vaak onuitgesproken gedachten, bang voor de gesproken woorden.
Na het optreden regende het hard en bleef ik, na een moment van aarzeling, bij hem slapen. We waren doordrenkt met woorden, of regen, op een positieve manier. Omdat mijn rem iets eerder op de avond kapot was gegaan en hij toevallig fietsen kan repareren, bracht hij mijn fiets mee naar boven. Een vaardigheid die ieder van ons zou moeten hebben.
In de ochtend repareerde hij met veel enthousiasme mijn rem. En ja, dat was aantrekkelijk. Dus daar zat ik, met een deken om me heen en een koffie in mijn handen, te kijken hoe iemand gepassioneerd een nieuwe rem installeerde. Of anders gezegd, het zijn onze passies die onze dagen kleurrijker maken. Hij repareerde niet alleen mijn rem, maar bijna alles wat een beetje krom stond. En om eerlijk te zijn zag mijn fiets er nogal rommelig en chaotisch uit – een metafoor voor mijn persoonlijkheid.
En nu komt het beste deel: hij plaatste ook een schattige rode fietsbel op mijn stuur.
Lieve groet,
Stefanie
redacteur
