Lieve lezer,
Na 38 dagen geen alcohol te hebben gedronken, had ik verwacht frisser wakker te worden, of op zijn minst een glanzende huid te hebben gekregen. Maar, net als Thomas van Luyn en waarschijnlijk een hoop anderen, merk ik maar weinig van mijn detox. Het frisse, stralende, zin-in-deze-daggevoel waar ik op had gehoopt blijft vooralsnog uit. En die huid? Als vaalgrijs met wallen ook als een verbetering telt…
De afgelopen maanden las ik drie boeken met veel toevallige overeenkomstige elementen: centraal staan een opgroeiende vrouwelijke hoofdpersoon, een sleutelrol voor de natuur en een afwijkend – afwezig, activistisch, alcoholistisch of fanatiek religieus – vaderfiguur die bepalend is voor de toekomst van de hoofdpersoon. Er zijn blote voeten, broers met indrukwekkende verwondingen of littekens en bijrollen voor afkeurende of onbetrouwbare volwassenen. De meisjes staan er min of meer alleen voor, maar ze hebben hun boeken: op hun eigen manier worden ze alle drie gered door het geschreven woord, dat hen in staat stelt de wereld te begrijpen en hun verhaal te vertellen.
Wat ze niet doen? Klagen over moe wakker worden of een paar regenbuien. Sterker nog: ze slapen op een houten veranda, bedwingen de golven of beklimmen ijzige bergen. Ze temmen wilde paarden of vangen mosselen omdat ze geen geld hebben voor avondeten. En dat alles zodat wij op een dag hun verhaal kunnen lezen. Laat het een les zijn.
Een nuchtere groet,
Ruby Sanders
Chef tekst
|
|
