De M van Mayonaise - Celine Vervaet

Als ik vierentwintig maart tweeduizendentwaalf zou verzinnen, zou ik een donkere dag beschrijven waarop de regen met bakken uit de lucht valt en om vier uur ’s middags, zo lijkt het, de avond al is gevallen. Die weersomstandigheden weerspiegelen clichématig de gemoedstoestand van het hoofdpersonage. Celine is huilend uit het vliegtuig gestapt. Er wordt haar een paraplu boven het hoofd gehouden terwijl ze naar een auto wordt geleid die niet mag crashen in het noodweer, want haar ouders kunnen niet op één dag twee kinderen verliezen. Honderden kilometers verderop is die ochtend ook haar zus aan de reis naar huis begonnen. Terwijl in zowel Valencia als Hamburg de lucht rommelde en gromde, kregen zij de telefoontjes die hun levens hadden opgedeeld in een voor en na, in een verleden met en een toekomst zonder broer. Bij het horen van het woord dood had over het hele continent een oorverdovende donderknal geklonken.

Maar het tegendeel is waar: vierentwintig maart tweeduizendentwaalf was een hele mooie dag. De lente was stipt op tijd, de zon scheen alsof er iets te vieren viel en de enige knallen die klonken waren die van vuurwerk op een voetbalfeest waar iedereen zo nodig heen moest. Vanaf dag één had Celine aan den lijve ondervonden dat het leven in al haar achteloosheid gewoon zou doorgaan.

Ter nagedachtenis van mijn lieve broer Maarten ♥

Beeld: Tammy van Nerum.

Je las een deel van het verhaal ‘De M van Mayonaise’ van Celine Vervaet. In het decennium dat volgde op de dood van haar broer, ontdekte zij dat er oneindig veel vormen van rouw zijn, en dat herinneren een daad is die je op veel verschillende manieren invulling kunt geven.
 
Benieuwd naar het hele verhaal? Het staat in ons nieuwste magazine – met als thema ‘Rituelen’. Dat is tot en met 10 april te bestellen!