Lieve lezer,
Ik googlede wat rond na enig gekras te horen in mijn huis en las het volgende: een man ontdekte een vrouw op de bovenste plank van zijn kledingkast. Ergens in Japan. Ze at zijn eten. Dat zag de man op beelden die zijn beveiligingscamera’s hem toe-appten. Zij douchete ook daar. Hij rook haar vuil dus niet. Ik haal ondertussen het wachtwoord van mijn telefoon om zij die ‘s nachts uit mijn koelkast snoepen van chantagemateriaal te voorzien en wacht rustig af.
Ik heb al een jaar geen boek uitgelezen. Ik bestel plastic kleren naar mijn voordeur en drink riesling van de Aldi. Tegen de muurbewoners kraai ik ⎼ onheilszwanger ⎼ mijn klachten, terwijl ik Instagram voor de derde keer die dag herinstalleer. Ze mogen mij zien, ook nu.
Het moet rustgevend zijn om een phrogger in huis te hebben. Iemand die mijn huis samen met mij bewoont, zonder dat ik daar weet van heb. Een goede daad zonder moeite. Een kleine oplossing voor de huizencrisis. De ruimte tussen mijn muren, sociaal en huurloos. Ik vul twee monden, zichtbaar en onzichtbaar.
Ik verwijder - vol volwassenheid - nog eens een app van mijn telefoon om zo van een hypotheek te kunnen dromen. Wanhopig minimalisme zal me rijpen. Ik wil geschoffeerd worden op een Frans balkon. Een pakje sigaretten inhaleren in een couchette naar Warschau. Ik wil soep eten en lachen met mijn verbrande mondje. Schaatsen alsof ik nooit gekwetst ben.
De vochtvreter knarst rustig in mijn souterrain en ik probeer mentaal een iets romantischer leven te construeren, incluis kaarslicht en jicht, melk karnen met witte borsten en zwiepende vlechten, ingemaakte rabarber. Ik lees een artikel in The Economist met half gesloten ogen. Iets over belastingparadijzen. Phrogger, raak me aan en leg uit wat een aandeel is. Het is zomer. Liefs, Rijk
Redacteur |
|
| Een kort verhaal van Jan Wester over een veeboer die op papier alles bezit, maar zich niet thuisvoelt in zijn eigen kudde en op zoek is naar een eenheid. |
|
| Poëzie: "En opeens denk je aan hun lichamen". Vertaalde gedichten in samenwerking met Poetry International |
|
| Hoe kun je poëzie ook anders ervaren dan via een bundel of op een podium? Achttien studenten illustratie van de Rotterdamse Willem de Kooning Academie lieten zich inspireren door het werk van de achttien dichters van het 52 ste Poetry International Festival dat vandaag van start gaat. De studenten komen net als de dichters uit de hele wereld. Uit Vietnam, Oekraïne, Moldavië of Mexico, Polen, de Verenigde Staten of hier uit Nederland. |
|
| Steun de makers van de toekomst |
|
Onze kunstverzamelaars zorgen dat wij onze makers een vrije ruimte kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvangen zij gesigneerde kunstwerken van talentvolle kunstenaars. Eerdere kunstwerken waren van Jan Hoek, Nastia Cistakova, Raquel van Haver en Fenna Schilling.
|
|
|
| We maken Hard//hoofd samen met alle mensen die het belangrijk vinden dat een vrije ruimte voor experiment en ontplooiing bestaat. Aan iedereen die ons al steunt, zeggen wij: heel veel dank dat je deze unieke plek mogelijk maakt! |
|
| Kort verhaal: meer dan een werkwoord |
|
| De stem in Nora’s hoofd laat zich niet zomaar het zwijgen opleggen. “Ik vraag me af of het haar bedoeling was dat ik nu zo weinig lichaamsvet over heb dat zelfs een kussen de pijn van het zitten niet verzacht.” Als verdoving en controle ten koste gaan van haar relaties en gezondheid, stelt Nora zich die ene belangrijke vraag: is dit het waard? |
|
| Steun Hard//hoofd en verzamel kunst |
|
Hard//hoofd gelooft dat nieuwe makers iets te zeggen hebben en het verdienen om gehoord te worden. We staan onvoorwaardelijk voor inhoud, radicale kwetsbaarheid en experiment en we vechten voor de vrijheid om te maken wat wij willen. Dat kost geld.
Met jouw hulp kan Hard//hoofd bestaan. |
|
|
|
