Beste Do, In mijn praktijk komen veel mensen die jong hun ouder zijn verloren en vaak is er dan een ‘tweede’ vader of moeder in beeld gekomen. Vaker overigens een moeder dan een vader. Vrouwen lijken het makkelijker in hun eentje te redden dan mannen voor wie het huishouden, opvoeding en werk lastiger te combineren lijkt. In dit artikel lees je over de veel voorkomende lastigheden in de relatie met deze nieuwe vader of moeder en de gevolgen daarvan. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Artikel: Tweede (?) moeders en vaders. | Met de tweede vader of moeder een goede relatie hebben is niet vanzelfsprekend. Als kind heb je niet voor deze meneer of mevrouw gekozen. Vaak voelt het als een indringer in het gebrokkelde nest. Jonge kinderen worden vaak gemaand tot het formuleren van aanspreeknamen als mama, moeder. Ben je een beetje ouder dan komt ‘tante’ of gewoon de voornaam. Maar wat blijft het lastig om aan je vriendjes en vriendinnetjes uit te leggen dat dit echt niet je eigen vader of moeder is. Vaak wordt het behendig omzeild en zo leer je om niet meer het achterste van je tong te laten zien. Niet lastig zijn of juist heel erg in de weg gaan zitten. Allemaal om maar één groot verlangen duidelijk te maken wat zo moeilijk is om te vertellen als je klein bent: ZIE ME. Vaak lijken de nieuwe partners niet op de overleden ouder. Als kind was dat dan ook even slikken. Wat komt er nu dan binnen gezeild?! Niets mag nog teveel herinneren aan het grote verdriet wat is geweest (en wat er eigenlijk nog is). Het leven moet weer vrolijk en normaal worden, en het plaatje klopt dan weer. Diana*: “Ik vond het ergens ook weer fijn dat we compleet waren. Bij de uitvoering van ballet zaten ook voor mij gewoon weer een vader en moeder. Dat zij zich bemoeid had met hoe ik mijn haren moest doen en hoe stom ik dat vond, dat was niet zichtbaar. Mijn vriendinnetjes riepen ook gewoon ‘kijk, daar zitten je ouders’. En altijd stak het, maar dat duwde ik mooi weg. Nou ja, dat had ik niet eens in de gaten dat ik het wegduwde, ging vanzelf. Net als de steken van verdriet en mama zo missen.” *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. Tweede vaders en moeders doen vaak ook zo hun best om een goede relatie met de kinderen op te bouwen. Pas als je zelf volwassen bent, lukt het om te zien in wat voor lastig pakket die nieuwe partners terecht kwamen. Een moeilijk rouwend gezin met hun eigen geschiedenis, kinderen die niet zitten te wachten op die indringer, en daar doorheen fladderen de verliefde gevoelens en de vreugde van weer wat lichtheid in het bestaan. In mijn werkkamer vertellen mensen ook over die hele lieve nieuwe partners, die echt het allerbeste met hen voor hadden toen ze klein waren. En hoe ze zich juist daardoor ook des te ‘lelijker’ voelden als ze dan toch hun eigen vader of moeder zo misten. Niet aan denken, aan leuke en fijne dingen denken, en je gedragen. Zo ging dat. De tijd gaat door. Je wordt volwassen, bouwt zelf een bestaan op en velen lopen dan tegen het oude opgedane gemis op. Diana: “Ik wil haar eigenlijk niet meer mama noemen, maar dat kan ik niet maken. Dat zou haar zo pijn doen. Laat staan hoe mijn vader dat zou vinden. Volgens mij wordt hij woest. Ik probeer het woord te vermijden als ik bij ze ben.” De gevolgen en de andere aanpak. | Dat was niet het enige wat Diana vermeed, alles werd op die manier vermeden. Ruziemakende kinderen nu in haar eigen gezin, hoho. Balen op haar werk, neenee, verstandig oplossen in alle redelijkheid. Haar dochter van 15 slingerde haar laatst naar haar hoofd ‘Van jou moet alles, maar dan ook alles, redelijk zijn. Nou, je bekijkt het maar. Ik vind papa gewoon een … als hij zegt dat ik niet naar dat feest mag.’ Bam, slaande deur en weg was ze. Diana raakt daardoor van slag. Als we hier op ingaan, blijkt dat ze bang is dat de boel uit elkaar valt. Het uit elkaar vallen roept tomeloos verdriet op. Tranen stromen en het gaat al lang niet meer over het voorval met haar puberende dochter. Het gaat over haar eigen verscheurde gevoel. Zo lang geleden al opgedaan en te weinig bij kunnen stilstaan dat het vaak zo onbegrijpelijk was om haar vader zo verliefd met haar tweede moeder te zien. En dat ze zich dan schaamde omdat ze zo lelijk over haar vader en zijn vrouw dacht. De kinderen van de nieuwe partner van je overgebleven ouder. Een zin die je wellicht twee keer moet lezen, en zo ingewikkeld is het vaak ook. De nieuwe partner kan ook kinderen hebben uit een eerdere relatie, en ook die kinderen worden deel van het nieuwe gezin. Er is verschil tussen de kinderen die elders nog wel een vader hebben en zij die geen vader meer hebben. Voor Diana voelde dat zo oneerlijk en gemeen. Diana gunt nu haar vader dat hij een nieuwe partner vond. Maar toen was er een lastige boosheid naar die vrouw. Hoezo zij hier, hoezo zij zittend op de stoel van onze moeder of nog erger in hun bed. Als kind probeer je er maar het beste van te maken en menigeen is blij als hij uit huis kan. Maar de gecompliceerdheid is daarmee niet weg. Onlangs is Diana’s vader op hoge leeftijd overleden. Het voelt ingewikkeld: “Ik moet haar behandelen zoals onze vader dat ook deed. Maar ik vind haar helemaal niet zo aardig. Maar ik voel me verplicht. Ik ben toch inmiddels zelf volwassen en ik vind het echt wel kinderachtig van mezelf dat ik me er nu nog niet overheen kan zetten.” Een beetje kinderachtig is het ook, of beter gezegd kind-achtig. Daar zijn we in onze gesprekken mee aan de slag gegaan. En dan gaat het over hoe je het volwassen deel van jezelf kan inzetten in plaats vanuit je kind-positie te blijven reageren. Bij Diana was die kind-positie het eeuwige gevoel van tekort gedaan worden en de noodzaak van confrontaties vermijden. De volwassen-positie helpt je naar je geschiedenis te kijken en te zien wat vervormd was en nu gevormd. En dan kom je tot een goede eigen wijze van door het leven stappen, ook in nieuwe lastige situaties. Diana heeft daar haar volgende zinnen voor gevonden: “Ik kom als je me nodig hebt EN ik ga geen schijn ophouden, ik zal nooit lelijk tegen je doen, maar je was de partner van mijn vader en niet mijn tweede moeder.” Het zijn zinnen die ze waarschijnlijk nooit hardop tegen de partner van haar vader zal zeggen, het is veel belangrijker dat Diana de zin zelf hoort en er naar handelt. Ik wens je een fijne dag zonder belastende verwachtingen. En als je denkt dat ik je een handje kan helpen, dan doe ik dat graag. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Hilda Lemaire 06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com | |