Lieve lezer, Verkiezingsnacht. Ik heb het half zes ‘s ochtends zien worden. Proberen te slapen had geen nut meer. Nooit eerder heb ik zoveel verdriet gevoeld als in de afgelopen twee maanden. En nu ook dit nog. Ik ben een Surinaams-Hindoestaanse moslima. Geboren en getogen in Heerhugowaard en volwassen geworden in Amsterdam. Mijn mooie moeder draagt met trots haar hoofddoek. Zij en mijn vader zijn keurige arbeidsmigranten die heel weinig te besteden hadden, maar ik ben niets tekort gekomen. Alle buurtkids wilden bij ons eten omdat het thuis zo lekker rook, en dat kon ook altijd. Met liefde. Er was meer dan genoeg voor iedereen. Mijn voorouders waren tot slaaf gemaakten. Ik voel de sporen daarvan elke dag doorsijpelen, via mijn diagnoses die ervoor zorgen dat ik geen standaard werk kan doen. Ik voel veel te veel. In plaats daarvan leef ik van gesubsidieerde kunst en cultuur en geef ik verhalen terug aan de samenleving die anderen helpen om te helen van ons collectieve trauma. Ik heb een groot, groen hart en geef om alles en iedereen die kwetsbaar en ondervertegenwoordigd is. Met liefde. Ik heb meer dan genoeg voor iedereen. En nu. Dit is wat ik – wat wij – daarvoor terug krijgen. Ik vrees toch echt dat ik nu niet meer genoeg heb. De kracht, de energie. De headspace. Ik heb het niet. Lossen de geprivilegieerde Nederlanders dit op? Trekken jullie de kar in deze? Dragen jullie ons? Want over één nacht ijs is gebleken dat dit land mijn familie niet met dezelfde mantel der liefde wil omarmen. En er zullen nog vele koude nachten volgen waarin wij het half zes zien worden. Blijven jullie wakker met ons? Het beste, Zainab Goelaman Dichter, scenarist en filmregisseur |