| Zowat alle vingers, ook intern bij Vlaams Belang, wijzen naar Filip Dewinter (Vlaams Belang) als de man die ‘het probleem Frank Creyelman’ liet etteren binnen zijn partij. Het oud-Parlementslid werd vrijdag uit de partij gegooid: hij bleek jarenlang voor de Chinese veiligheidsdiensten te hebben gewerkt. Maar de zaak zit dieper: broer en Kamerlid Steven Creyelman (Vlaams Belang) komt ook in opspraak. Hij stelde een aantal Parlementaire vragen die zo door China gedicteerd lijken. Het past in een breder verhaal van Dewinter die leider is van heel deze kliek en al langer bijzondere banden onderhoudt met China en Rusland. Partijvoorzitter Tom Van Grieken (Vlaams Belang) probeerde dit weekend uit alle macht verdere uitdeining van het schandaal tegen te gaan. De waarheid is dat zijn partijgenoot Dewinter al veel langer een blok aan zijn been is, wil hij ooit met de N-VA van Bart De Wever (N-VA) in zee kunnen. Zeker in Antwerpen lijkt zo’n coalitie, tussen De Wever en de ‘bende’ (woorden van Belangers zelf) rond Dewinter, compleet uitgesloten. “Filip zou uit liefde voor de partij een stap opzij kunnen zetten, en het De Wever dan geweldig moeilijk maken. Maar zijn liefde voor zichzelf is altijd groter geweest dan die voor de partij”, zo maakt men binnen Vlaams Belang de analyse. In het nieuws: Filip Dewinters naam valt wel heel hardnekkig in de zaak-Creyelman: de man maakte integraal deel uit van de clan rond het Antwerpse kopstuk. De details: Het is diezelfde clan die een mogelijke samenwerking met de N-VA van De Wever bijzonder moeilijk maakt. Want de sleutel tot N-VA, als die al zouden willen met Van Grieken en co, loopt via het Antwerpse stadsbestuur, beseft men ook bij het Vlaams Belang. Alleen heeft men die “‘speeltuin’ aan Dewinter gelaten”, zo analyseert men intern. “Ik heb het hier bij me, het bericht van de procureur-generaal van 2019, waarin staat dat er niets strafbaar gebeurd is door Filip Dewinter. Maar dat vergeet men nu blijkbaar te vermelden, dat er niets strafbaar was. Dat de politieke tegenstanders ons nu viseren, de groenen, de liberalen, dat snap ik. Maar de media zou toch eerlijker moeten zijn?” Tom Van Grieken haalde gisterenmiddag alles uit de kast om oudgediende Dewinter uit de wind te zetten, in de tv-studio’s van VTM. Daar dook hij op om uitleg te geven, na het onwaarschijnlijke verhaal waar zijn partij in terecht was gekomen over Frank Creyelman. Die bleek jarenlang te hebben gewerkt in opdracht van de Chinese veiligheidsdiensten, in een klassieke rolverdeling: spion Daniel Woo was zijn ‘handler’ en Creyelman een ‘asset’, die aangestuurd werd en opdrachten kreeg. Het waren Le Monde, Der Spiegel en The Financial Times die zwart op wit bewijzen publiceerden: een hele reeks bijzonder pijnlijke tekstberichtjes tussen Woo en Creyelman, die als smoking gun konden tellen. Maar Creyelman dreigde dit weekend wel meer Belangers met zich mee te sleuren. Zowel over broer Steven, vandaag Kamerlid, als de eindbaas van de clan binnen Vlaams Belang waar Frank Creyelman altijd toe behoorde, Dewinter zelf, doken lastige vragen op. Waarover gaat het? Steven Creyelman stelde in de Kamer toch een aantal opvallende vragen. Dewinter dook uitdrukkelijk op in eerdere rapporten van Staatsveiligheid over de Chinezen. “Mijn broer is te overtuigen”, zo laat Frank Creyelman op een bepaald moment weten aan Woo, zijn handler. Die wil graag dat Parlementsleden in Europa kritische vragen stellen, onder meer over de VS, om een meer anti-Amerikaanse houding in Europa te krijgen. Maar net zo goed willen ze zo onder de waterlijn het regime in Beijing wat steun geven in het publiek debat. Vandaar de vraag: waarom viseerde Kamerlid Steven Creyelman in de Kamer plots de oppositie in Hongkong, in drie Parlementaire vragen die hij stelde tussen 2021 en dit jaar? Zelf heeft de man nog geen antwoorden gegeven, maar plots leek hij erg geïnteresseerd in het statuut van vluchtelingen uit Hong Kong van de oppositiebeweging Hong Kong Indigenous. Die noemde hij in z’n vragen “een organisatie die politiek geïnspireerd geweld pleegt tegen de Chinese overheid”. Extra vervelend voor Creyelman, die ook voorzitter is van de erg gevoelige commissie Legeraankopen in de Kamer, is dat dit soort vragen over Hong Kong Indigenous haast identiek zijn aan die van een AFD-Parlementslid in Duitsland, Stefan Keuter, die ook in opspraak kwam in het onderzoek naar inmenging van China. Overigens stelde ook Anke Van dermeersch (Vlaams Belang), nog een notoire confidante van Dewinter, soortgelijke ‘positieve’ vragen over China, in het Vlaams Parlement: “Vlaanderen heeft zich niet te bemoeien met de interne keuken van China”, is een opvallende quote uit die vragen. Dat Dewinter zelf weer opduikt in de verhalen kan nauwelijks verbazen: het was onder de vleugels van dat kopstuk, dat Creyelman jarenlang kon gedijen. “Laat ons zeggen dat in de schaduw van Dewinter wel meer figuren zaten die alvast nooit enige politieke bedreiging voor hemzelf konden vormen, maar loyaal in de pas liepen”, zo is intern bij het Belang de duiding. Dewinter zelf heeft een lange lijst van contacten met aangebrande buitenlandse regimes: naast het Syrië van Bashir al-Assad zijn er veelvuldige afspraken met Russische diplomaten, en banden met het regime van Vladimir Poetin. Dewinter duikt zelfs op als “expert” op de Russische propaganda-zenders. Maar specifiek over China is er nog meer: in een rapport van de Staatsveiligheid dook hij op, omdat hij een band had met Shoa Changchun, een Chinese spion die hier een ‘culturele vzw’ had opgericht, met als doel aan “inmenging” te doen, volgens de Staatsveiligheid. Dewinter adviseerde die vzw, ging regelmatig op reis naar China en Kazachstan, op kosten van de vzw. Hij ging zelfs zover om met een directeur van de federale politie te gaan eten, op vraag van Changchun. En toen die laatste het land dreigde uitgezet te worden voor spionage, kwam Dewinter tussen, met een goed woordje, via mail. Met die informatie van de Staatsveiligheid stapte toenmalige Kamervoorzitter Siegfried Bracke naar het parket in 2018. Daar bevestigde de procureur-generaal vervolgens dat er “niets strafbaar was gebeurd”. De essentie: Strafbaar is het niet, dat soort ‘spionage’, ook niet de daden van Creyelman. “Ik kan pas handelen als ik bewijzen heb”, zo stelde Van Grieken gisteren fel bij VTM Nieuws. Opvallend was dat hij daar bijzonder fel de verdediging van broer Steven Creyelman op zich nam. “Het enige wat men heeft is flinterdun. Een vraag over politieke vluchtelingen. Dat is nu niet zo wereldschokkend. Bent u verantwoordelijk voor de daden van uw familie? Het enige waar Steven Creyelman schuldig aan is, is dat hij toevallig familie is van Frank Creyelman. Ik steek mijn handen echt in het vuur, Steven is een goede gast”, zo stelde Van Grieken. Die zwaaide ook met de brief van de procureur-generaal uit 2019, dat Dewinter “niets strafbaar had gedaan.” “Ik zie graag eerst bewijzen, anders heb je intentieprocessen, en daar wil ik me heel ver van houden”, zo concludeerde Van Grieken. Opvallend daarbij was dat hij meteen ook een aanval inzette, op Open Vld, haar minister van Justitie en de premier: “Wie wél bewijzen had, was meneer Paul Van Tigchelt (Open Vld). Die wist al weken van de zaak af, en heeft niet gehandeld, is niet naar het parket gestapt om klacht in te dienen. Daar zakt mijn broek toch van af? De uitvoerende macht gebruikt zijn positie om politieke spelletjes te spelen? Premier Alexander De Croo (Open Vld) wist het al meer dan één maand. De liberalen hebben hun macht gebruikt, niet toevallig zes maanden voor de verkiezingen.” “Er is natuurlijk een scheiding der machten, het is aan Justitie om daar gevolg aan te geven”, reageerde De Croo zelf. “Meneer Van Grieken is vooral bezig met ‘wie zou dat kunnen gelekt hebben’, terwijl het uit de internationale pers komt. Moest ik in zijn plaats zijn, zou ik vooral willen weten hoe ver dit reikt binnen zijn partij en een beetje meer schuldinzicht hebben.” Feit is dat hoe dan ook zowel Dewinter als zelfs Frank Creyelman moeilijk strafbare feiten konden plegen: in de huidige strafwet is geen vervolging voorzien voor ‘spionage’, dat kan enkel ten voordele van landen met wie België “in staat van oorlog” is. In het nieuwe strafwetboek is dat wel voorzien: “misdrijven tegen de essentiële belangen van België”. Daarbij kan voortaan iemand tot 5 jaar cel krijgen “als die actief, clandestien en zonder medeweten van de overheid democratische besluitvormingsprocessen probeert te beïnvloeden”. Dat nieuwe strafwetboek moet nog gesteld worden. The Big Picture: Politiek gezien is de zaak héél relevant. Dewinter en zijn clan staan pal in de weg van samenwerking tussen het Belang en N-VA. Ook en vooral door Antwerpen. “De zaak is nu min of meer goed afgelopen, maar die toestanden met Dewinter en de mensen rondom hem gaan al veel langer terug. Creyelman is in verschillende stappen buiten gezet door Van Grieken, eigenlijk is zijn uitsluiting uit de partij nu de laatste etappe”, zo geeft men binnen Vlaams Belang toe. Daar merkt men ook op dat Dewinter zelf een sta-in-de-weg blijft, in het grotere geheel van coalitievorming. Nu zijn er twee peilingen op rij (die van Gazet van Antwerpen én recent die van HLN/VTM) die aangeven dat er een meerderheid in zetels is in het Vlaams Parlement om enkel met N-VA en Vlaams Belang een coalitie te maken. Alleen, wie dat scenario goed wil inschatten, kan moeilijk om de factor-Dewinter heen. De Wever en heel zijn partij hebben al meermaals aangegeven dat Van Grieken “zijn partij moet opkuisen”, en daarbij vallen telkens namen als Dewinter en Sam Van Rooy (Vlaams Belang) die mee met Dewinter in het Vlaams Parlement en de Antwerpse gemeenteraad zit. Bij N-VA was er heel het weekend een duidelijke boodschap: “Wij zijn allerminst verbaasd, dit is slechts het topje van de ijsberg”, was daar te horen. Bij Vlaams Belang erkent men aan de top dat dit een zwakke plek is, in de electorale campagne die komt. “Filip zou uit liefde voor de partij een stap opzij kunnen zetten, en het De Wever dan geweldig moeilijk maken. Maar zijn liefde voor zichzelf is altijd groter geweest dan die voor de partij”, merkt men fijntjes op. Tegelijk geeft een kopstuk toe: “Dewinter zomaar buiten gooien, een schisma met hem creëren, daar zijn we nog altijd niet aan toe. Van Grieken is psychologisch gesproken een eerlijk mens, de kiezer voelt dat ook aan. Hij kent z’n pappenheimers, maar hij is en blijft loyaal aan Dewinter, die één van z’n grote politieke leermeesters is.” Daarbij heeft men binnen Vlaams Belang ook een tactische keuze gemaakt: Dewinter is niet langer lijsttrekker nationaal, en houdt zich politiek gezien ‘rustig’. Maar hij is wel andermaal de kopman in de stad Antwerpen, voor Vlaams Belang. “Die speeltuin in Antwerpen is hem opnieuw gegeven, inderdaad. Er was geen alternatief. Sam Van Rooy is geen leider maar een nichespeler. En Van Grieken zelf moet zich niet in Antwerpen-stad gaan verbranden, maar nationaal blijven spelen”, zo analyseert men binnen de partij. Maar wie straks met N-VA een coalitie wil maken voor de Vlaamse regering, hoeft geen glazen bol te hebben om te zien dat die weg ook via het Antwerpse stadsbestuur loopt: het liefst van al vormt De Wever min of meer spiegelcoalities op beide niveaus, die cruciaal zijn voor hem. Maar net daar knelt straks het schoentje: de N-VA denkt er niet aan om in Antwerpen straks met Dewinter “en heel die z’n kliek” zaken te moeten gaan doen. Die aversie gaat al heel lang terug: van in de Volksunie-tijd, over het lekken van foto’s van de jonge De Wever met Jean-Marie Le Pen, wat Dewinter ooit deed, tot recent de aanvallen van website ‘t Scheldt op De Wever, die men bij N-VA toeschrijft aan de clan-Dewinter. Het maakt samenwerking onmogelijk. Dan nog eerder met de groenen, zo leeft het besef bij De Wever en co, hoe bitter die pil ook te slikken zal zijn. De afweging van het Belang intern is daarbij eigenlijk even duidelijk, voor Antwerpen-stad. Ook daar leest men de kansen als bijzonder klein, dat er in de Koekenstad een toenadering zal komen met N-VA. “De Wever wil z’n stempel op Antwerpen drukken, als burgemeester, zoals de legendarische Jan Van Rijswijck, 18 jaar lang. Daarvoor kan hij bijna niet anders dan op links coalities maken in de Scheldestad, ook demografisch is dat de realiteit van de kiezers. Wij zullen niet aan de pas komen, we hebben dat al lang gezien”, zo klinkt het daar. Genoteerd: Een nieuwe dreun voor Open Vld in de peilingen. Bart Tommelein (Open Vld) past daar voor de lijst. Dat de presidentiële campagne van premier De Croo voorlopig niet aanslaat, is een open deur intrappen, bij de Vlaamse liberalen. Want terwijl de eerste minister volop in gang is geschoten, onder meer met zijn boek “Waarom het beste nog moet komen”, lijkt het in de peilingen alleen maar slechter te gaan. Dat blijkt uit een bevraging van HLN/VTM/Le Soir/RTL bij telkens 1.000 respondenten in Vlaanderen en Wallonië, met een foutenmarge van 3,1 procent. In Brussel waren er 600 respondenten met een foutenmarge van 4 procent: dat maakt dat de scores voor de Vlaamse partijen daar irrelevant zijn. De algemene lijnen in andere peilingen worden bevestigd: Vlaams Belang blijft de grootste met 25,1 procent, in een lichte achteruitgang met de vorige peiling. N-VA is de tweede partij, met 22 procent een stijging van 1,8 procent, maar nog altijd ver onder hun kiesresultaat van 25 procent. Samen hebben beiden wel een meerderheid in zetels in het Vlaams Parlement. De socialisten van Vooruit maken een dipje, tot 13,8 procent van de stemmen: de gouden tijden van Conner Rousseau (Vooruit) lijken wat weg. Cd&v boert nog altijd fors achteruit ten opzichte van de verkiezingen en nu ook van vorige peilingen: 11,7 procent. Groen veert wat recht, naar 9,2 procent, maar blijft nog altijd kleiner dan PVDA met 9,7 procent. De mokerslag was andermaal voor Open Vld, dat de laagste score ooit optekent in een nationale peiling: nauwelijks 7,1 procent. Dat maakt dat het in onder meer Antwerpen en Limburg geen zetels haalt, wat vorige peilingen ook aanwezen. De malaise in de partij blijft groot: al eerder schreven we dat Bart Somers (Open Vld), die uit de Vlaamse regering trok om zich op Mechelen te focussen, dreigt om niet op de lijst te gaan staan in Antwerpen, uit onvrede. In West-Vlaanderen is dat alvast het geval: een boegbeeld en voormalig minister, Bart Tommelein (Open Vld), zal niet op de lijsten opduiken van de Vlaamse liberalen. Dat bevestigen hoge bronnen. Dat is opvallend, omdat Tommelein toch geldt als een stemmenkanon. Hij staat bovendien dicht bij Jasper Pillen (Open Vld), die de Vlaamse lijst trekt. Maar het echte conflict zit tussen hem en Vincent Van Quickenborne (Open Vld), die destijds lijnrecht tegenover Tommelein kwam te staan, bij de voorzittersverkiezingen in de partij in 2020. Van Quickenborne steunde toen heel expliciet Egbert Lachaert (Open Vld), tegen z’n provinciegenoot Tommelein. Nu is te horen dat “Quick zijn afspraken niet nakomt”, in de lijstvorming. Hoe dan ook focust Tommelein op z’n stad, waar hij een duel om de sjerp moet uitvechten met John Crombez (Vooruit). Tommelein leidt een stadslijst, die breder gaat dan zijn eigen liberalen: heel gelijklopend met Mathias De Clercq (Open Vld) in Gent. Beiden zijn al langer voorstander om de partijpolitiek open te gooien, en een brede centrumpartij te maken. Lastig bovendien voor de huidige leiding van Open Vld is wel dat er van bij de jongeren van de Vlaamse liberalen vernietigende analyses naar buiten komen, over de lijstvorming.“Peilingen zijn helder: Open Vld overtuigt niet. Een totaal vernieuwde partij is nodig. Dat begint bij nieuwe gezichten lanceren. Liberalen wiens principes overeind staan. Dit kan nog. Lijstvorming is bezig. Kies voor een nieuwe generatie liberalen. Dan heeft deze partij een toekomst”, zo haalde Sepp Tyvaert, de voorzitter van Jong Vld, uit op X. “De liberale families die tot ons verleden behoren en een grote rol hebben gespeeld, hebben vandaag de macht niet meer in handen. Ze moeten ook beseffen dat ze niet meer aan de touwtjes trekken en moeten de baan ruimen voor gedreven, geëngageerde jongeren”, zegt oud-voorzitter van Jong Vld Tess Minnens in Het Laatste Nieuws. Ook gevolgd: Oorlog binnen de PS in Brussel. De peiling in Franstalig België is heel dubbel voor de leidende partij: in Wallonië is er een heel ander beeld dan in Brussel.De partij van Paul Magnette (PS), voorzitter en kandidaat-premier als kopman voor de Kamer in Henegouwen, blijft met 23,9 procent veruit de grootste in Wallonië. De MR zit op 20 procent en Ecolo op 14 procent. Les Engagés zit in de lift, met 13,8 procent. De PTB valt naar 14 procent: een eerste keer in de peilingen. In Brussel krijgt de PS wel echt tikken, en haalt ze nog amper 15,7 procent. Daar is de PTB van Raoul Hedebouw (PVDA) dan net de grootste, met 19,3 procent. De MR haalt er 18,1 procent, Ecolo valt fors terug tot 16,8 procent. Les Engagés halen hier 7,2 procent en DéFI toch nog 9,1 procent. “In een café waar ruzie gemaakt wordt, komt niemand drinken”, was ooit de electorale wijsheid van wijlen Steve Stevaert (Vooruit). Die geldt met name voor de Brusselse PS. Daar is de partij al langer hopeloos verdeeld in twee kampen: het ene geleid door Ahmed Laaouej, hoofd van de Brusselse PS en kandidaat minister-president in Brussel, tegenover de voormalige clan-Onkelinx, waar Rachid Madrane (PS) het laatste slachtoffer is. Rachid Madrane, de voorzitter van het Brusselse Parlement, met 10.833 voorkeurstemmen in 2019 de tweede beste score van de PS, kreeg van diezelfde Laaouej dit weekend slechts de vijfde plek op de lijst aangeboden. Een klap in het gezicht. Meteen reageerde hij woest: hij zal niet deelnemen aan de verkiezingen in juni 2024. Hij verlaat officieel de PS niet, maar staat er wel dichtbij. In ieder geval heeft hij besloten zijn vuile was niet binnen de familie te wassen. In Le Soir legt hij uit dat “een diner met zes personen, ongeveer tien dagen geleden, alles heeft beslist”, “zonder respect voor de militanten”. Daarbij waren Ahmed Laaouej, Rudi Vervoort, Caroline Désir, Ridouane Chahid, Philippe Close en Fadila Laanan aanwezig. “En als je naar de lijsten kijkt, hebben deze zes personen eigenlijk de posten verdeeld,” constateert Madrane. In het kamp van Madrane wijzen ze naar Rudi Vervoort (PS), de huidige minister-president, die zijn ‘ziel verkocht aan de duivel’. Vervoort kreeg immers de derde plaats op de lijst en het voorzitterschap van het Brussels Parlement, de huidige job van Madrane. “De deal is ook dat de partij een goede positie reserveert voor zijn partner Nadia Badri, schepen in Koekelberg, en voor zijn zoon, Mathieu Vervoort, in Evere. In feite is het een familieaangelegenheid,” legt een socialistische bron uit aan de RTBF. Gezellig allemaal. Wie de vijandigheid tussen Laaouej en Madrane goed wil begrijpen, moet teruggaan naar de opvolging van de voormalige leider van de Brusselse PS, Laurette Onkelinx. In 2019 stonden de twee socialisten tegenover elkaar en won de eerste met slechts 6 stemmen verschil. “Dat betekent dat ik ongeveer de helft van de federatie vertegenwoordig. Maar sinds Ahmed voorzit, ben ik nooit betrokken geweest bij belangrijke beslissingen van deze federatie,” zo stelde Madrane dit weekend. Maar nog crucialer is dat Laaouej en Madrane twee ideologische stromingen binnen de PS vertegenwoordigen: een meer ‘inclusieve’ stroming richting Islam, door critici “communautarisch” genoemd, tegenover een meer seculiere stroming. Deze twee kampen botsen al jaren over kwesties zoals het dragen van een hoofddoek in de administratie of ritueel slachten. Minder dan een maand geleden verliet Julien Uyttendaele (PS), zoon van de beroemde advocaat Marc Uyttendaele en voormalig vice-premier Laurette Onkelinx, de Brusselse PS en besloot hij niet deel te nemen aan de verkiezingen van 2024. Hij hekelde het interne functioneren en een gemeenschapsgerichte strategie met betrekking tot kwesties van seculariteit binnen de Brusselse afdeling van de PS. Dit weekend dook die Julien Uyttendaele nog eens op in de media, naar aanleiding van de clash met Laaouej: “Geen oproep tot kandidaatstelling, geen kiescommissie die alle tendensen van de afdeling vertegenwoordigt, geen debat in de sectie, een stemming op het congres zonder discussie. We zijn ver verwijderd van de democratische idealen die de campagne voor het voorzitterschap van de Brusselse PS voedden. De nationale partij moet de zaken overnemen. Het wordt een chaos in Brussel.” En daarmee is de miserie van de PS in Brussel nog niet gedaan. Want ondertussen heeft Catherine Moureaux (PS), burgemeester van Molenbeek, een socialistisch bolwerk, haar ziekteverlof verlengd tot 7 januari, te midden van heftige interne strijd. Sinds oktober is ze nu al afwezig, vrezen sommigen dat ze nooit meer terugkeert van haar herstelperiode. Ze had het zelf over “pesterijen” in haar schepencollege. Anderen getuigden hoe ze zelf fysiek iemand van dat college aanviel tijdens een vergadering. Ook genoteerd (bis): Geen Tillieux meer als Kamervoorzitter. De PS heeft haar zelf uit haar lijden verlost: geen Eliane Tillieux meer als eerste burger van het land, na juni ‘24. De socialisten zetten haar immers als kopvrouw van de regionale lijst in Namen, voor het Waals Parlement. “De eerste vrouwelijke voorzitter van de Kamer zijn, is een eer geweest, en het heeft me toegelaten om de kunst van het compromis aan te scherpen”. “Maar nu zal ik al mijn energie aanwenden om uw stem te vertegenwoordigen, voor dossiers zoals welzijn, werk en het milieu, voor Wallonië”, zo liet ze weten op X. Haar periode als voorzitter, die nu nog 6 maanden loopt als lame duck, was geen succes: de Kamer belandde meermaals in chaos, waarbij oppositie en meerderheid systematisch slechter samenwerken, en een recent rapport van het Rekenhof duidde bovendien een grote malaise in de financiële werking van de Kamer aan. Ook genoteerd (tris): Wat leren de lijstjes van populariteit over het intern recht van spreken? Het blijft een bizar fenomeen: de populariteitspolls in de Wetstraat, in peilingen. Aan Vlaamse kant stappen de organiserende media meer en meer af van dat concept, tenminste van de open vraagstelling: “Wie wil u straks een rol zien spelen?” Die gaat al lang mee in de Wetstraat, maar zegt niet zoveel over het effectieve potentieel van een lijsttrekker: in het kieshokje kan men maar voor één iemand kiezen, hier voor iedereen. Anderzijds zijn de lijstjes uiterst gevoelig materiaal intern, voor de pikorde binnen partijen. Daar dus wel een paar opvallende trends. Zeker voor N-VA valt op dat De Wever blijft scoren, een houdbaarheidsdatum lijkt hij niet te hebben: hij klimt van 54 naar 58 procent, en verliest ook wat in z’n negatieve score, van 35 naar 33 procent. Zo blijft hij fors nummer één. Binnen N-VA blijft ook Zuhal Demir (N-VA) scoren, als nummer twee van de partij met 45 procent (van 43) en negatief van 40 procent naar nog 35 procent. Een opvallende remonte is er voor Jan Jambon (N-VA), die duidelijk profiteert van een herstelde vrede in z’n Vlaamse regering: van 35 procent naar 44 procent, en negatief daalt hij van 48 procent naar 41 procent. Ook Theo Francken (N-VA) en Ben Weyts (N-VA) halen de top-10 en klimmen. Bij Vlaams Belang klimt ook Tom Van Grieken nog, van 38 procent naar 43 procent. Hij staat zo wel pas op de 6de plek, bij peilingen waar maar één kandidaat mag gekozen worden scoort hij hoger. Zijn negatieve score daalt, van 45 procent naar 41 procent. Verder is er enkel nog Filip Dewinter (Vlaams Belang), die 28 procent scoort, een lichte stijging. Barbara Pas (Vlaams Belang) en zeker Chris Janssens (Vlaams Belang) komen in deze poll er niet aan de pas: met 12 en respectievelijk 9 procent zijn ze onbemind. Voor Vooruit een dreun voor Conner Rousseau (Vooruit), niet verwonderlijk na z’n ontslag: hij valt van 50 procent en een tweede plek naar nog 29 procent en een 13de plek. Zijn negatieve score gaat van 37 procent naar 60 procent: de hoogste van heel de lijst. Frank Vandenbroucke (Vooruit) houdt wel stand in de top-10, met 40 procent. Voorzitter Melissa Depraetere (Vooruit) heeft nog werk: met 20 procent verdubbelt ze wel haar oude score van 10 procent, maar 31 procent negatieve score zit daar ruim boven. Caroline Gennez (Vooruit) stijgt wel opvallend: van 18 naar 25 procent. Voor cd&v niets nieuws onder de zon: Hilde Crevits (cd&v) blijft veruit populairst, met 47 procent stijgt ze nog van 44 procent. Annelies Verlinden (cd&v) houdt haar 37 procent, maar heeft wel een negatieve score van 36 procent: ze zakt twee plaatsjes en valt uit de top-10. Voorzitter Sammy Mahdi (cd&v) ziet zijn score wel dalen, van 35 naar 33 procent, terwijl zijn negatieve score oploopt tot 43 procent: hij zit ruim “onder water”. Ook Vincent Van Peteghem (cd&v) moet wat prijsgeven, van 30 procent naar 27 procent. Bij PVDA is er in deze peiling nooit veel eer voor Raoul Hedebouw (PVDA), die pas op de 16de plek opduikt, en 27 procent haalt, maar 34 procent negatieve score. Jos D’Haese is voor het eerst gepeild en haalt amper 14 procent, maar een negatieve score van 35 procent. Bij Groen opnieuw de vaststelling dat ze geen kopstukken hebben, behalve dan Petra De Sutter (Groen), die opmerkte dat ze “hoopte dat de goede score van de partij niets te maken had met haar deelname aan ‘De Slimste Mens’. Haar populariteit neemt wel fors toe van 26 naar 38 procent. Haar negatieve score neemt ook af van 47 procent naar 39. Zowel Nadia Naji (Groen) als Jeremie Vaneeckhout (Groen) breken echt geen potten: zij halen scores van 10 en 9 procent. Bij Open Vld tenslotte, toch bitterzoet: Alexander De Croo staat tweede in de ranking, met 48 procent stijgt hij nog een tikje. Zijn negatieve score van 40 procent daalt ook van 41 procent. Verder lijkt het de grote leegte, Gwendolyn Rutten (Open Vld) duikt op, op plek 13, met 29 procent en 52 procent negatieve score. Nieuwkomer Paul Van Tigchelt (Open Vld) heeft nog een lange weg: met 17 procent doet hij wel net iets beter dan Nicole de Moor (cd&v) met 15 procent. |
