| Beste lezer,
Ik werp een blik op de commentaarsectie van posts op sociale media over de genocide in Gaza:
Watermeloen emoji, Palestijnse vlag
Is er sprake van genocide???
Altijd mensen die er niks van snappen, watermeloen emoji
Vergeten we wat er op 7 oktober is gebeurd?
Dat betreuren we allemaal, maar is de reactie proportioneel?
Tot alle gijzelaars terug zijn wel!
Free Palestine! Watermeloen emoji
Ik klik het weg, telefoonscherm uit. Misschien moet ik me houden aan de zelf ingestelde timer op mijn telefoon: 15 minuten Instagram per dag, niet meer. Ik krijg een melding. In de WhatsAppgroep met mijn vrienden deelt iemand een nieuwsartikel, ‘wtf, dit geloof je toch niet?’, typt ze erbij. Een dodental in Libanon, explosies, foto’s van mensen met grote, bange ogen.
Ik woon in een druk deel van een drukke stad. Dat betekent dat ik me begeef in een wirwar van geluiden. Geluiden die soms verontrustend klinken, vooral ‘s avonds: verheven stemmen (soms ruzie, soms niet), knallen (iemand gooide iets op de grond), gegil (soms blije mensen die elkaar weerzien, soms iemand met hondenangst). Alert, zoals ik nu eenmaal ben, snel ik vaak naar het geluid toe. Een contra-intuïtieve handeling, naar het potentiële gevaar toe, naar de onrust toe. ‘Ik denk dan dat ik het wel even ga oplossen,’ grap ik over mijn eigen gedrag. Wanneer ik erover grap, laat ik achterwege hoe ik angst door mijn lijf voel flitsen bij het horen van geluiden die wijzen op gevaar. Mijn spieren verstrakken, mijn gezicht dat ernstig gaat staan, hoe vlug mijn benen me erheen brengen. Bijna altijd blijkt er niets aan de hand, toch geen crisis, geen gevaar om te wenden. Een enkele keer wel, maar dat zijn verhalen voor later. Meestal zijn het mijn vrienden die me toespreken: ‘stel dat er wél iets was? Wat was je van plan?’ Ik haal mijn schouders op, zeg iets van, ‘weet ik niet, maar je moet toch iets.’
Ik lees de nieuwsberichten over Gaza en Libanon, de online commentaren. Ik voel niet de angst die ik voel als ik iets hoor, als ik het zie gebeuren, van dichtbij. Mijn lichaam, alert en scherp, reageert niet. Nergens om iets aan te doen. Verdrietige onmacht, dat wel.
Omdat het ver weg gebeurt.
Ik kan een watermeloen emoji plaatsen op het internet als een stempel, ik kan me uitlaten in gesprekken over het onderwerp, kleur blijven bekennen. Ik zie iemand langsfietsen op zijn fiets, hij draagt een enorme Palestijnse vlag en ik glimlach naar hem. Nog een nieuwsbericht. En daarna klik ik mijn telefoonscherm uit en kook ik de pasta, snijd ik mijn groenten, luister ik naar een audioboek over een man die wakker wordt en in een ander sterrenstelsel blijkt te zijn.
Ik weet niet of ik heel veel meer kan doen. Misschien erover schrijven, dat wel.
Watermeloen emoji,
Jihane Chaara
redacteur Non-fictie | 