Langzamer rijden, meer hebben we nog niet tegen stikstof gedaan
Goedemorgen. Ze worden al jaren gezien als de riskantste onzekerheden van de klimaatwetenschap: kantelpunten, plotselinge omslagen waarna er geen weg terug meer is. Deze week was een van de belangrijkste prominent in het nieuws. De gevolgen van de opwarming van Antarctica lijken veel minder geleidelijk te gaan dan we hadden gedacht. |
Een groep wetenschappers maakte gedetailleerde computersimulaties van de geleidelijke temperatuurstijging op Antarctica. En wat bleek? Het smelten van het ijs gaat met sprongen. En, zeker zo belangrijk: „Als de temperatuur een kritische grens passeert kun je niet via dezelfde weg terug om de voormalige ijskap terug te krijgen.” |
|
|
|
| Gaan we iets doen met die kennis over de Zuidpool als kantelpunt, vroeg redacteur Hans Steketee zich af. Hij maakte een vergelijking met de aanpak van de coronacrisis. Kantelpuntexpert Marten Scheffer waarschuwt voor „een onderliggende spanning in het systeem die langzaam is opgebouwd, waarna er maar een klein duwtje nodig is.” |
|
|
|
Windmolens dreigen als hagelslag te worden uitgestrooid in het fraaie cultuurhistorische landschap net ten zuiden van de gemeentegrens van Amsterdam. Uit dit goed uitgezochte onderzoeksverhaal blijkt dat de inspraak keurig geregeld is, tot er ineens voldongen feiten zijn. De overheid probeert burgers ‘mee te krijgen’, maar vaak op een riskante manier luidt het commentaar in NRC: „de illusie wordt gewekt dat veel, zo niet alles kan. Of nog kan.” Luister ook naar de podcast waarin Carola Houtekamer, die samen met Merijn Rengers het verhaal maakte, uitlegt wat ze ontdekten. | |
|
|
|
Het windmolenverhaal laat weer eens zien hoe lastig het is om voldoende duurzame energie op te wekken in een klein land als Nederland. Logisch dus dat politici kernenergie weer van stal halen als een schoon alternatief dat nauwelijks ruimte kost. Is dat terecht, of is het een manier om lastige keuzes uit de weg te gaan? |
|
|
|
De Leidse hoogleraar milieu en duurzaamheid Jan Willem Erisman is niet te spreken over het stikstofbeleid van het kabinet. „We zijn overdag wat langzamer gaan rijden”, zegt hij in een interview met wetenschapsredacteur Marcel aan de Brugh. En dat is het zo’n beetje. |
|
|
|
| Ook in een interview met BP-econoom Spencer Dale over het klimaatbeleid van de oliemaatschappij kwamen kantelpunten om de hoek kijken. Hoe langer we doorgaan op een niet-duurzaam pad, hoe hoger de maatschappelijke druk om te veranderen, zegt hij. „Dan komt de ommezwaai later alsnog, maar tegen veel hogere kosten.” |
|
|
|
Het kostte redacteur Hester van Santen veel moeite om er objectieve informatie over te vinden, schrijft ze in de rubriek Groen doen. Maar nu weet ze het zeker: in haar klimaatvriendelijke baksels vervangt ze roomboter door margarine. |
|
|
|
Wat we verder hebben gelezen | | • | Veel mensen zijn voor klimaatbeleid. Maar je moet ze niet vertellen wat ze moeten doen, blijkt uit een onderzoek in de American Meteorological Society. |
| • | De Pantanal op de grens van Brazilië, Paraguay en Bolivia behoort tot de draslandgebieden met de rijkste bioviversiteit ter wereld. De bosbranden van dit jaar dreigen het ecosysteem ernstig te verstoren, schrijft Nature. |
|
|
|
|
|
Citaat van de week | „Willen we het klimaatbeleid laten slagen, dan hebben we deze versterking van de betrokkenheid van de samenleving nodig.” | Dat schrijft Ed Nijpels, voorzitter van het Voortgangsoverleg Klimaatakkoord, in een pleidooi in NRC voor burgerpanels over het klimaatbeleid. |
|
|
|
|
|