Lieve lezer, Onlangs zag ik Roter Himmel, de nieuwe film van de Duitse regisseur Christian Petzold. In de film is schrijver Leon met een vriend op weg naar het huisje van diens moeder, in een broeierig bos aan de Oostzee. In de dagen die volgen loopt hij getergd, zelfingenomen en somber rond en stoot met zijn narcistische gedrag iedereen af. Het is duidelijk dat hem veel dwarszit, en later in de film wordt duidelijk waarom: zijn uitgever vindt het manuscript van zijn boek helemaal niks. Precies waar hij al bang voor was. Ondanks dat Leon bij vlagen onuitstaanbaar is, vond ik zijn worsteling met het schrijverschap herkenbaar, soms zelfs aandoenlijk. Iedereen kent het cliché van de eeuwig lijdende kunstenaar, en hoewel ik denk dat dat beeld erg overdreven is, kan schrijven - of kunst maken in het algemeen - spannend, kwetsbaar, en soms erg frustrerend zijn. Dat is precies waarom ik me tot een paar jaar geleden zo tegen het schrijversschap verzette. Het leek me te ons-kent-ons, te pretentieus, en ik twijfelde ten zeerste of er voor mijn (zwarte) stem wel een plek was. Als ik in deze wereld afgewezen zou worden, kon ik het me financieel en mentaal gezien toch helemaal niet veroorloven om ‘écht’ te schrijven? En om nou net zoals Leon in de film de hele dag broody en egocentrisch rond te lopen omdat ik zo nodig mijn overpeinzingen de wereld in moest slingeren? Toch besloot ik me twee jaar geleden voor Hard//hoofd aan te melden. Hoewel ik het eerste jaar nog iets van mijn schrijfverlamming voelde, ben ik mettertijd langzaam uit mijn schulp gekropen. Door de kwetsbare, ontwapende en prachtige verhalen en beelden die voortkomen uit dit magazine ben ik me gaan realiseren dat er voor mij wel degelijk een plek is. Hoe fijn het is om een gevoel, hoe kwetsbaar ook, in woorden te kunnen gieten. En nog belangrijker: hoe fantasie, creativiteit en kunst daadwerkelijk verbindend kunnen werken. Maar ik moet eerlijk zijn: nu ik iets meer geniet van het schrijven, neem ik soms wel die ruimte om me in datzelfde egocentrisch, melancholisch peinzen te storten. En ik moet zeggen, af en toe is dat stiekem toch best lekker. Liefs, Aisha |
|
Essay: Een villa voor het onbekende |
Tekst: Floris Tesink | Leestijd: 5 minuten |
|
| Floris Tesink bezocht het FOMU, waar Grace Ndiritu door associatieve combinatie een expositie invulde. |
|
Column: Zeker weten dat hij een supergoede vader wordt |
Tekst: Eva van den Boogaard | Beeld: Eline Veldhuisen | Leestijd: 3 minuten |
|
| B. wordt – ‘heel snel al!’ – vader. Eva wil blij zijn voor haar vriend, die na een halfjaar weer van zich liet horen, maar merkt dat het haar moeite kost. |
|
Steun de makers van de toekomst |
|
Onze kunstverzamelaars zorgen dat wij onze makers een vrije ruimte kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvangen zij gesigneerde kunstwerken van talentvolle kunstenaars. Eerdere kunstwerken waren van Jan Hoek, Nastia Cistakova, Raquel van Haver en Fenna Schilling. |
|
|
We maken Hard//hoofd samen met alle mensen die het belangrijk vinden dat een vrije ruimte voor experiment en ontplooiing bestaat. Aan iedereen die ons al steunt, zeggen wij: heel veel dank dat je deze unieke plek mogelijk maakt! |
|
Word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier |
|
Hard//hoofd zocht afgelopen juli minstens 1.000 trouwe lezers om voortaan twee keer per jaar te kunnen verschijnen, zodat wij nog vaker een podium kunnen geven aan aanstormend talent. Met de hulp van onze lezers is dat gelukt: meer dan 1.600 mensen sloten zich aan! Schrijf je nu in als abonnee voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste magazine. Op dit moment is het helaas niet mogelijk om losse of oude nummers na te bestellen. |
|
|
|