Lieve lezer,
Ik sprak laatst iemand die me vertelde dat zijn ex hem emotionally unavailable had genoemd. Goh, dacht ik, zou een ware emotioneel onbeschikbare man zich daar eigenijk druk om maken? Of maakte hij zich misschien meer druk om het feit dat zij het daarom had uitgemaakt? Het zette me aan het denken. Mijn vorige relatie is ook geknapt op dat feit. Hij was niet emotioneel beschikbaar genoeg voor mij. Ik heb het hem lang kwalijk genomen totdat ik besefte dat hij in de eerste plaats emotioneel onbeschikbaar was voor zichzelf.
Emotioneel onbeschikbaar zijn betekent dat je geen ruimte maakt om met je emoties te zitten, om ze toe te laten zonder oordeel, maar ze eerder wegdrukt of negeert. Het is iets wat mensen die als mannen gesocialiseerd zijn zelden meekrijgen in hun opvoeding. Hoewel we hier allemaal wel eens last van kunnen hebben – we kunnen immers niet altijd beschikbaar zijn voor al onze emoties en gelukkig maar – hebben mannen hier veel meer mee te maken dan mensen die als vrouw opgevoed zijn.
In The Will to Change – Men, Masculinity and Love beschrijft de queer-feministische bell hooks hoe de 'imperialist white supremacist capitalist patriarchy' vereist dat mannen emotioneel onbeschikbaar zijn. Voor zichzelf én voor anderen. Het berooft jongens en mannen van hun authentieke zelf door ze te dwingen om hun emoties en gevoeligheid te onderdrukken ten gunste van agressie en dominantie. De reden dat het patriarchaat dit nodig heeft is omdat het op deze manier (cis-)mannen kan scheiden van de rest van de samenleving, en tot zekere hoogte, ook van hun eigen menselijkheid. Emoties voelen is namelijk iets dat ons menselijk maakt. En als we als maatschappij niet om elkaar geven maar verdeeld staan tegenover elkaar, waar medeleven ver te zoeken is, dan is dat een maatschappij die makkelijker te onderdrukken is. Daarom heeft het patriarchaat deze vorm van mannelijkheid nodig om zichzelf in stand te houden.
Feminisme biedt een uitweg. Feminisme is er voor iedereen, luidt ook de titel van een ander boek van bell hooks. Mannen moeten niet van zichzelf (of van wie dan ook) verwachten dat ze ten alle tijden krachtig, dominant en gevoelloos moeten zijn. Mannen mogen zacht zijn. Ze mogen pijnlijke gevoelens ervaren. Zodra mannen gaan inzien dat het patriarchaat ook hen schade berokkent, kunnen we samen de strijd aangaan om dat geïnternaliseerde en helaas heel goed werkende juk af te werpen.
Liefs,
Ivana Kalaš
redacteur Non-fictie
 Wil je meer lezen van Ivana? Klik dan hier! |
|
