Ik ken niet veel mensen die beginnen te glunderen wanneer ik de naam Vestdijk noem. Ja, Michel Houellebecq, Sally Rooney, Toon Tellegen, Philip Roth – dan willen de ogen wel twinkelen. Maar Vestdijk: nee. Terwijl Terug tot Ina Damman toch echt een van de allermooiste boeken is die ik ooit las, ik werd als twintigjarige erdoor van mijn sokken geblazen. Gelukkig is er collega Joyce Roodnat, die voorstelde om een ode te brengen aan Simon Vestdijk, omdat het nu vijftig jaar is sinds zijn overlijden. Zij las Vestdijk toen ze een meisje was en werd regelrecht fan – ze las Vestdijk gulzig en het ene boek na het andere, niet omdat het zulke hoogstaande literatuur was, maar omdat zijn boeken zo lééfden, als de meisjesboeken waarnaar ze op zoek was. Gevoelig, bliksemend, rauw over de pijn van de volwassenwording en de verliefdheid. „De oude tinteling is meteen terug”, schrijft Roodnat na herlezing, in een ode die de tinteling helemaal overbrengt. Goed weekend! |