Laden...
Mijn eerste training ooit gaf ik aan 5 secretaresses in een bedompt zaaltje. Onderwerp? ‘Nieuwe Spelling’. Ik was zo nerveus dat ik maar ging zitten. Dan zagen de deelnemers mijn knikkende knieën tenminste niet. Het ging goed. Ik had lol en de deelnemers waren aardig en enthousiast. Dat was afgelopen november 25 jaar geleden. Ik ben dus een kwart eeuw schrijftrainer. Een mijlpaal. Die lol in mijn werk is er nog steeds. Na elke schrijftraining straal ik nog steeds als een blij ei. Ik geniet van alle teksten die ik mag lezen van deelnemers. Ook geniet ik nog steeds van kwartjes die vallen bij deelnemers. En ik word warm van oud-deelnemers die me na jaren vertellen wat ze allemaal nog toepassen van mijn training. In al die jaren zijn er ook deelnemers geweest die me in de pauze aanschoten. “Suzanne, ik zou willen dat ik jou als docent Nederlands had gehad op de middelbare school.” Of ze zeiden: “Waarom geef je eigenlijk geen les op het vmbo, daar is jouw kennis en kunde toch veel meer nodig?”. Ik haalde altijd mijn schouders op. Na een oriëntatiecursus op de academische lerarenopleiding in mijn studie Nederlands, had ik namelijk besloten: dat onderwijs is niets voor mij. Mij te veel hormonen. En te weinig inhoudelijke uitdaging. In de 25 jaar dat ik nu trainer ben, veranderde er iets in het onderwijs. Er kozen steeds minder mensen voor een studie Nederlands. Mijn eigen opleiding, aan de Vrije Universiteit, werd in 2018 zelfs helemaal opgeheven. Het lerarentekort is bij het vak Nederlands is het echt bijzonder groot. Eerstegraads docenten Nederlands behoren tot de top10 moeilijkst in te vullen vacatures (ze staan op 6). Heel langzaam veranderde er de laatste jaren ook iets bij mij. Mijn kinderen zitten allebei op de middelbare school. Bij een van die scholen zit ik in de Ouderraad, waardoor ik iets meer meekrijg van de personele uitdagingen waar scholen tegen aanlopen dan de gemiddelde ouder. Dus in oktober begon er iets te kriebelen. Ik vond het na 25 jaar bedrijfsleven wel een uitdaging om eens te kijken of ik ook op een andere manier een maatschappelijke bijdrage kon leveren. Ik sprak met wat mensen over mijn idee (dank Marleen, Miranda!) en keek wat rond op internet. In de herfstvakantie dacht ik: “Laat ik gewoon eens solliciteren op een baan van 8 lesuren en kijken of ik word aangenomen als zij-instromer.” (Ja hoor, je mag me zeker naïef noemen…). Ik solliciteerde bij twee scholen en werd op beide scholen uitgenodigd. Twee gesprekken later had ik twee aanbiedingen. En twee weken later stond ik op een van die scholen voor de klas. Op twee ochtenden in de week geef ik Nederlands aan twee havo2-klassen. Zo snel kan het gaan. Ik vind het uitdagend en leuk om met jonge mensen te werken. ‘Mijn’ leerlingen zijn grappig en nieuwsgierig. Sommigen hebben wel een behoorlijke taalachterstand. Deels omdat er thuis weinig Nederlands wordt gesproken, maar Covid heeft ook weinig goeds gedaan. Mijn eerste indruk van 25 jaar geleden klopt overigens ook nog steeds: in de klas draait het voor de leerlingen meer om hormonen dan om de inhoud van mijn vak. Maar daar heb ik niet zo’n last van. Mijn ProTaal-werk loopt namelijk gewoon door. Wel moet ik door deze nieuwe uitdaging ook goed kijken naar nieuwe opdrachten. Mijn agenda is namelijk iets minder flexibel geworden. Op dit moment krijg ik veel aanvragen voor schrijftrainingen die gaan over adviesrapporten, artikelen en offertes schrijven. Ook de 1-op-1-trainingen lopen aardig door. Vanaf half april is er weer plek voor een 1-op-1-training. Wil je voor de zomer nog een schrijftraining? Mail me dan gerust. Dan maken we een afspraak om te bespreken welke vraag je hebt en hoe ik je daarbij het beste kan helpen. Hartelijke groet, Suzanne ProTaal Schepenstraat 86B 3039 NM Rotterdam Je kunt je hier afmelden voor mijn e-mails En hier kun je je gegevens wijzigen |
Laden...
Laden...
© 2024