Lieve lezer,
Te elfder ure, we leven te elfder ure. Het gevoel dat de geschiedenis zomaar kan omslaan, als ware het een eruptie, is een vaste gast in mijn psyche. Maar nu het bijna dertig jaar is nadat de Berlijnse Muur zo eigenaardig naar de grond kwam en je er overal over leest, komt hij vaker op bezoek. De tijd en haar piketpalen: het einde van de Duitse Democratische Republiek kwam vlak na haar veertigste verjaardag, groots gevierd in een tumultueus Berlijn.
Waarom dit zo belangrijk voor me is weet ik niet helemaal. Misschien zijn het de overblijfselen van Duitsland die nog door mijn lijf waren – van lang verdwenen voorouders – maar dat is onzin en dus is het niet zo. Uit mijn eigen leven komt het niet, dat was nog niet begonnen. Dan lees ik de krant, ik zie een wereld die zich aanspant, alweer, een wereld die me bang maakt en het visioen dat volgt verklaart de spoken in mijn hoofd. Ik wil weg, maar er is geen Muur, geen IJzeren Gordijn waar ik overheen kan vluchten. Ik wil weg en het kan niet.
Of toch? De literatuur, beste lezer, we hebben altijd nog de literatuur.
Liefs,
Daan Steinebach
Redacteur |
|
